επετειακόν

ΜΝΗΜΗ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Το πάρκο του Νοέμβρη με τα πεσμένα φύλλα και οι φοιτητικές πορείες με τα ξεθυμασμένα συνθήματα, μού φέρανε στο νού τον λοκατζή τον Γιάννη. 'Ηταν οι μέρες με τα γεγονότα∙ τον είχα χάσει. 'Οταν τον ξαναβρήκα, «'Ημασταν στην Αθήνα», μού είπε∙ «μάς πήγαν στο Πολυτεχνείο και τα κάναμε γυαλιά-καρφιά. Δυο μέρες σπάναμε, τίποτα όρθιο δεν αφήσαμε-κατάλαβες: δήθεν οι φοιτητές». «Καλά, εσείς δε δείρατε, δε μπαγλαρώσατε;» ρώτησα ταραγμένος. «'Οχι, αυτά τα κάνουν άλλοι, από πριν». 'Εφυγε ένα βάρος από πάνω μου: άσκημο πράμα νά 'χεις φίλους πραιτωριανούς, να αγκαλιάζεις πόδια που κλοτσούσαν θύματα πριν από λίγο.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Νεκρή πιάτσα. Πεζά ποιήματα (3η έκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1990, πρώτη έκδοση 1981 με τίτλο «Νέα ποιήματα», σ. 39). 




----- 
* Αναφορά στο Πολυτεχνείο από έναν ποιητή που λάτρεψε ιδιαιτέρως τους φαντάρους [και τα άρβυλά τους]. 'Αραγε, για τούτο του το ποίημα να τον εβράβευσε η Χούντα; Πάλι καλά που τούς εγύρισε πίσω το βραβείο. [Δεν είναι και λίγο οι άλλοι να γιορτάζουν το Πολυτεχνείο και σένα να σού 'ρχεται στο νου ένας λοκατζής μονάχα!].