δεύτερη πανοπλία

εισαγωγή

το νησί αναβοσβήνει ρυθμικά

Χωνεύει τώρα, έναν μεγάλο χειμώνα

-γι' αυτό γουργουρίζουν οι κοιλιές μας.

τα Πρωϊνά, σαν εργάτες, αντλούν νερό απ' τα τείχη

(θα το εμφιαλώσει η 'Ανοιξη ή

κάποιος που θα τής μοιάζει).

Και τα πουλιά σιδερώνουν τη θάλασσα.

deneisaidentro by ιάκωβος

*

'Αθως. Η δεύτερη πανοπλία. 

Του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη

[...]

Καταλαβαίνω καλά τον ευλαβή δισταγμό των πρώτων πιστών, ως προς την συγκεκριμένη μορφή, του καταβάντος εξ ουρανών Πατρικώ θελήματι Υιού και διαμένοντος, αχωρίστως μεθ' ημών ως Παρακλήτου, Τρισυποστάτου και Αδιαιρέτου Θεού.

'Οταν πρώτη φορά, πηγαίνοντας με μια βάρκα, κατεννόησα την μεγαλυτέρα πυκνότητα και ασφάλεια διά το βάδισμα των ποδιών, του έναστρου ουρανίου στερεώματος που ατένιζα, παραδέχτηκα ότι το κτίσμα της εγκοσμίου κατοικίας του Κυρίου, θα ήταν δυνατόν, καθ' όλο το μήκος και πλάτος των εσωτερικών επιφανειών των τοίχων του, να ζωγραφιθεί με ψάρια.

Την επομένη το πρωΐ εκεί που στεκόμουν στην αποβάθρα που δέναν τα ψαροκάϊκα, ο νους μου ευρέθη άντικρυ σε μέγα πρόβλημα, σχετικά με την εξασφάλιση της συγκεκριμένης εικόνος της πίστεως, που είχε επεξεργαστεί ολόκληρο το είναι μου, διά των αισθήσεων και της σκέψεως, βλέποντας πεταμένα στον ρηχό βυθό άχρηστους, χαλασμένους, ψόφιους ιχθείς.

[...]

(«Χριστιανικό Συμπόσιον, Γ'», εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Κολλάρου και Σία Α.Ε., σ.93-98). 'Ομως είναι μόνον ένα απόσπασμα. Ολόκληρο το κείμενο του πολιού γέροντα δημοσιευμένο εδωδά, αλλά και αλλαχού. Ο ίδιος.