σπέρμα

όλον μου τον βίον

δαπανήσας ασώτως,

ο τάλας εγώ·

τροφής δε λειπόμενος,

βεβαιούσης καρδίαν,

προς καιρόν λιπαίνουσαν,

ηδονήν εσιτούμην *

Αδέξια και γελοιωδώς ευτυχισμένοι

απ' την μυρωδιά του στρατοπέδου

γδύνονται οι φαντάροι.

                  *

Είχα βγεί κιόλας έξω κι έκλαιγα

το σπέρμα μου που έδωσα άνευ έρωτος.

Τα δάκρυά μου όμως μάζευσε νεαρός

βοσκός, προσεκτικός, ατόφιος,

και αδιάφορος.

Σάντρο Πέννα, Λίγος πυρετός (έκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 1986, σσ. 160 & 146).


-----
* Στο motto αγλαόκαρπο στιχάκι από τροπάριο των αποστίχων του Κατανυκτικού εσπερινού της Κυριακής Β΄ των Νηστειών.-