[...] «Πότε νομίζεις ότι τελειώνει η παιδική ηλικία» την είχε ρωτήσει κάποτε, χρόνια αργότερα, μια φίλη. «'Οταν τη θάβουμε», είχε απαντήσει, «ας πούμε αυτή τη στιγμή». Και θυμήθηκε ένα ζεστό καλοκαιρινό βραδάκι που οι μεγάλοι κάθονταν στον μυρωδάτο κήπο πίνοντας δροσερά ποτά, κι εκείνη καθόταν στα γόνατα του θείου της του Λάκη που χάιδευε αφηρημένα τα μπουτάκια της και την έκανε ολόκληρη ν' ανατριχιάζει, κι ο φίλος του θείου του Λάκη, που τον λέγανε κύριο Αντουάν, είχε πεί: «'Α! Οι ενήλικοι! Οι ενήλικοι ils se croient eternels! Θεωρούν εαυτούς αιωνίους!». Κι ένιωσε τότε να την πνίγει άρωμα λουίζας και να ξεψυχάει εκεί, πάνω στα γόνατά του.
Τζίνα Πολίτη, «Η επιστροφή στη σάλα» στο: Επιστροφή. Τρία διηγήματα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2011, σσ. 32-33).
7 σχόλια:
Καλημέρα Αλέξανδρε! Γι' αυτό υπάρχουν τα blog, για να γίνονται και συζητήσεις. Μπορείς να απιθώνεις την σκέψη σου στα σχόλια... Μη φοβού! Καθένας, άλλωστε, προσλαμβάνει με ιδιαίτερο τρόπο ένα κείμενο (πόσο μάλλον ένα απόσπασμα) λόγω των δικών του παραστάσεων είτε προσλήψεων και ακυρώσεων είτε απορρίψεων. Μη σε προβληματίζει αυτό και μην διώκεις την τύχη σου!
Την γηραιά τω όντι Τζίνα Πολίτη είχα την ευκαριρία να την παρακολουθήσω διά ζώσης πρόσφατα και ομολογώ ότι μ' έθελξεν πολλά... Και το χωρίο λέει όντως περισσότερα αφού εγγράφεται στην ενδοχώρα του καθενός ποικίλως.
Πόθεν το Τιχομίρ;
Φιλικά
ο ίδιος
Καλησπέρα Αλέξανδρε και σε ευχαριστώ για την νέα επικοινωνία. Περιμένω, βέβαια, ακόμη το αρχικό σου σχόλιο, τον συμβολισμό που ήθελες να δώσεις ή να πάρεις όταν διάβασες το ως άνω χωρίο, δεδομένου ότι και με αυτόν κάπως θα ξεδιπλώνονταν οι ψυχές... το κλουβάρι... -όπως θέλεις πές το!
Μάθε καλά κάθε μέσο που χρησιμοποιείς, κάνε copy-paste αν χρειαστεί, μέχρι να συνδεθείς, ώστε να μη χάσεις τα γραφόμενά σου.
Βέβαια, μπορείς νομίζω να τα ανασυστήσεις αυτά που θα είχες να προσθέσεις. Κι ίσως να τα έγραφες καλύτερα την δεύτερη φορά.
Με την ευκαιρία να προσθέσω πως δεν δραστηριοποιούμαι σε άλλες πλατφόρμες, πιο κοινωνικές ή πιο συνήθεις, διότι δεν έχω τον χρόνο να καθίσω να τίς μάθω, ώστε να μπορώ να τίς δουλέψω καλά. Δεν δραστηριοποιούμαι ούτε στο facebook, ούτε αλλού, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ενώ ίσως θα έπρεπε. Ξέρω πως εκεί μπορείς να βρείς χώρο για συζητήσεις και φιλίες παντοδαπές με γνωστούς και αγνώστους, καθά λέγουσι!
Σε κάθε περίπτωση η φιλία μπορεί να γεννηθεί και απ' εδώ. Αν διψά κανείς. Μην το αποκλείεις αυτό. Βέβαια, κάθε δυνατή φιλία απαιτεί εξομολογήσεις και αισθήματα ειλικρινή. Το ξέρεις, νομίζω.
Αναπολώ μιαν μικρή αγγελία που είχα καταθέσει εν ψυχρώ στην έναρξη της απ' εδώ παρουσίας μου, ήδη από δεκαετίας! Δεν ξέρω αν την έλαβες υπόψη σου γράφοντάς μου, δεν ξέρω κάν πόσο βαθιά(;!) ή από πότε(;) ή με ποιά ευκαιρία(;!) ενεπλάκεις στο άωρον τετράδιό μου. Την μικρά εκείνη εν κεραυνώ αγγελία μπορείς να δείς εδωδά. Αν ευδοκιμεί το αίτημα... τα λέμε! Ο ίδιος.
Υ.Γ. Επέτρεψέ μου να σού πώ πως κάνεις λάθος για το Τιχομίρ. Δεν σημαίνει Θεόδωρος. Ο Θεός στα σλαβικά είναι Μποζ και Μπόζι, και Θεόδωρος ο Μπογιδάρ. Αν περάσεις κάποια φορά από την Ρωσσική Εκκλησία στην Αθήνα, που είναι και ωραίος ναός από αρχιτεκτονικής πλευράς (με οκταγωνικόν τρούλο σαν του Οσίου Λουκά του εν Στειρίω στην Βοιωτία), θα το άκουγες τόσο έντονα αυτό το σλάβα μπόζι, τουτέστιν Δόξα σοι ο Θεός! 'Αλλωστε το 'μιρ' σημαίνει την ειρήνη! Είναι και διαστημικός σταθμός, δεν είναι;
Πόθεν όμως το Θεόδωρος;
Τα λέμε! Καλό ξημέρωμα!
Καλησπέρα Αλέξανδρε, στο τέλος μιας ακόμη κουραστικής τω όντι εβδομάδος. Εσύ, βέβαια, από την δροσερή Λούτσα, θα τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα, εννοώ θα δροσίζεσαι ατενίζοντας τα νερά του κόλπου. Εκτός κι αν εννοείς την Λούτσα - συνοικία στα Γιάννινα, μαζί με την Κραβαταριά ;-) 'Ομορφη πόλη!
Σε διαβεβαιώ, όπως άλλωστε θα έχεις διαπιστώσει και συ από την τυχόν ανάγνωσή σου σχολίων που κατατέθηκαν κατά το παρελθόν στο άωρον τετράδιό μου, πως δεν αφήνω ποτέ αναπάντητα σχόλια. Οπότε, προς τί η ανησυχία;
Εσύ, αντιθέτως, άφησες αναπάντητα τα ερωτήματα πριν από το υστερόγραφο του προηγουμένου σχολίου μου!
Περαστικά για την πνευμονία. Πώς περνάει αυτή; Δύσκολα νομίζω. Πού την ψώνισες; Βγαίνεις για ψάρεμα; Να ένα μοναχικό άθλημα. Εγώ δεν ψαρεύω. Ταξιδεύω ίσως, κατά την ρήση της Αμμάς Συγκλητικής (ίδε στο γεροντικόν την ιστορία της), μέσα και από το άωρον, τουτέστιν τα απομνημονεύματά μου...
Για το Τίχομιρ δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Είναι ολίγον εύηχο, ναι! Η ειρήνη, άλλωστε, ίσως είναι δώρο εκ Θεού!
Εξωκοίσαντο δη Θεοί τίνος ούνεκα;, ρωτάει ο Τρυγαίος στην ομώνυμη αριστοφανική κωμωδία, για να απαντήσει ο Ερμής από τον 'Όλυμπο: 'Ελλησιν οργισθέντες, εννοώντας που πολεμούν εισέτι εκείνο τον πολύ Πελοποννησιακό.
Καλό ΣΚ! Φιλικά, ο ίδιος, δίχως πενθερά και, γιατί όχι, δίχως χαμένη την παιδικότητα!
Δημοσίευση σχολίου