[...] τους παρακολουθεί. Μπαμ μπαμ! Σωριάζονται κάτω κι οι δυό. Τούς θάψαν στο φεγγάρι. «Αιώνια θα φιλιούνται», λέει η Ευφροσύνη μ' έναν βαθύ αναστεναγμό.
Εκείνη, όμως, απ' όλα τα πράγματα πιο πολύ αγαπάει τα εικοσιτέσσερα γράμματα. Απ' όλους τους ανθρώπους αυτά την καταλαβαίνουν καλύτερα και περνούν καλά μαζί. Στη σκέψη ότι μπορεί να χαθούν την πιάνει πανικός.
Μια μέρα ρώτησε την δασκάλα της αν πεθαίνουν τα γράμματα. «'Οχι», τής είπε η κυρία Κυβέλη, «μόνο οι λέξεις πεθαίνουν, αλλά γεννιούνται άλλες, όπως και οι άνθρωποι». Μέσα στα γράμματα κρύβονταν όλες οι μεταμορφώσεις: 'Εβαζες ένα «α» μποροστά στο θάνατο και γινόταν α-θάνατο.
Κανείς δεν μπορούσε να πεί πως ήταν ψέμα. Αλλού ήταν το ψέμα. Να σφίγγει το μολύβι και να σχηματίζει γράμματα στο λευκό χαρτί. Με το σουγιαδάκι της να χαράζει γράμματα στους κορμούς των δέντρων. Θεόρατοι κορμοί και το κοριτσάκι προχωρεί και χαράζει την απέραντη ιστορία του δάσους. Ο ιππότης ξεπεζεύει, τρέχει σαν τρελλός από κορμό σε κορμό, διαβάζει. Το άσπρο του άλογο με σκυμμένο κεφάλι και το ένα πόδι ορθό, σκαλίζει το χώμα με νευρικό ρυθμό. Μια μια ξεθάβονται οι λέξεις, σαν ψυχές πετούν τα ονόματα, σα νυχτοπεταλούδες γεμίζουν το σκιερό δάσος. Πίσω τους τρέχει ο ιππότης, τα χέρια του απλώνονται προς αυτά, ενώ η βελουδένια κάπα του ανεμίζει πίσω. Γύρω του φτερουγίζουν τα ονόματα. 'Οχι, όχι, κανένα από αυτά. Και νά! Σ' ένα λιγνό κλαδάκι αυτό που αναζητά: «La quale amor chiamava la Mandetta». Λυπήσου ώ Mandetta το φτωχό Guido που σβήνεται αργά αργά απ' το χρόνο στου δέντρου τον κορμό!
Τζίνα Πολίτη, «Η επιστροφή στη σάλα» στο: Επιστροφή. Τρία διηγήματα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2011, σ. 18).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου