Δω που ήρθα άνθρωπος δε με γνώριζε και λίγο σα να λευτερώθκα. Αλλά τό 'ξερα ότι η βρωμιά θα μ' ακολούθαγε. Δέκα χρόνια ήταν αυτά. 'Αντρας δεν έγινα με τη δουλειά, όπως οι άλλοι, αλλά με το σκοτωμό. Κι ήξερα καλά ότι θα ξαναρχόταν, γιατί και που τελείωσε ο πόλιεμος εγώ πάλι έψαχα τα αίματα. Κοίταγα γύρω τους ανθρώπους και το μόνο που έβλεπα ήταν πού θα κόψω, πού θα σφίξω, πού θα χτυπήσω για να τούς σωριάσω. 'Επρεπε να βάλω χαλινό στην ψυχή μ', γιατί άμα συνέχιζα έτσ' αργά ή γρήγορα θα κατέληγα στο απόσπασμα. 'Ετσ' κάθσα και σκέφτκα και τότες κατάλαβα ότι η βρωμιά δεν είναι παντού βρωμιά. Να σ' το πώ αλλιώς, άμα δείς έναν ζευγά με τις λάσπες μες στην εκκλησιά, βρωμιάρη θα τον πείς. 'Αμα τον δείς όμως με τις λάσπες στο χωράφ' θα τον πείς άξιο. Επειδή το λοιπόν αυτές οι λάσπες δεν καθαρίζουνε ποτές από τα παπούτσια κανενός, γιατί απ' αυτές είναι φτιαγμένη η ψυχή τ', πρέπει να κοιτάξεις να βρείς το σωστό χωράφ'. Είπα, αφού τα αίματα έμαθες, Αργύρη, στα αίματα θα πορεύεσαι. Εκεί τό 'χεις ταμένο.
Δημοσθένης Παπαμάρκος, απόσπασμα από το διήγημα· «Νόκερ», περιεχόμενο στην συλλογή· Γκιάκ (έκδ. Αντίποδες, Αθήνα 2014, σ. 116).
-----
Δυστυχώς, ήθελε κι άλλη δουλειά σύνολος ο τόμος ως προς την γλώσσα του γράφοντος προτού εκδοθεί και βγεί στα βιβλιοπωλεία.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου