πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του

[...] Έξω αόριστος θόρυβος, μέσα η οριστική σιωπή.
Η καραντίνα είναι κατάσταση φυσιολογική.
Εκτυλίσσεται διά βίου σε τετράγωνο χώρο.
Συνήθως από ξύλο. Από την κούνια στην κάσα,
από το λίκνο στο κιβούρι, από τα γεννοφάσκια στα λαζαρώματα,
από τα σπάργανα στο μνημούρι.
Και το ταβάνι γίνεται πλάκα. Πάντα μάς έκρυβε τον ουρανό.
[...]
Βάλτερ Πούχνερ, Η Καραντίνα, δημοσιευμ. Περί ου, 25.04.2020 *

Και πόσο πονά και τον συνθλίβει η αίσθηση ότι στην πραγματικότητα ο καθένας «μόνος του πορεύεται στα σκοτεινά», όσο κι αν στον έρωτά μάς ξεγελά συνήθως η υπόσχεση του «αδιαχώριστου» και του «για πάντα μαζί!». Μήπως όμως αυτές οι σκέψεις προέρχονται από απελπισία, από έλλειψη, από την πραγματική απουσία του άλλου; Γιατί, αν ζώντας δίπλα στο αγαπημένο πρόσωπο, υπάρχει συχνά η αίσθηση της μοναξιάς, τότε πόσο μεγαλύτερη γίνεται αυτή η αίσθηση με την απώλειά του;

Επομένως, δεν μένει τίποτε άλλο, τίποτε πιο ρεαλιστικό, από το να συμφιλιωθεί κανείς με την απώλεια -άλλωστε πεπερασμένα όντα είμαστε όλοι- και τη μοναξιά. Αν μπορούσε να εφαρμόσει στη ζωή της την προτροπή του Σείκιλου, που γύρω στα 200 π.Χ. έγραψε το τραγούδι, «Όσον ζης φαίνου! / Μηδέν όλως συ λυπού / Προς ολίγον έστι το ζην / Το τέλος ο χρόνος απαιτεί» («Όσο ζείς λάμπε! / Καθόλου να μη λυπάσαι / Για λίγο διαρκεί η ζωή / Ο χρόνος απαιτεί την πληρωμή του»), τότε μπορεί να αισθανόταν καλύτερα.

*

Ποια θάλασσα

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μάς δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ώ πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γή
[...]
Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ώ πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θά 'ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ' η ψυχή;

Νάνος Βαλαωρίτης

Ελένη Λόππα, Μωβ (έκδ. ΑΩ, Αθήνα 2021, σσ. 166-167). - Στο motto παράθεμα εκ της ιδίας (ό.π., σ. 54). Ομοίως και το ποίημα στην κατακλείδα (ό.π., σ. 134).