ο Πλούτωνας από παλιά γνωστός

η τόση μαθητεία σου στο φώς
σού δίνει το προνόμιο
με τον χαμό να παζαρέψεις.*

Άλκηστις

Μ.Ε.Θ. όπως μεθόριος

Η σιωπή απόλυτη μέσα στον θάλαμο
επόπτευε ο Πλούτωνας από το διπλανό κρεβάτι.
Τί ώρα είναι; αναρωτήθηκα,
τί μέρα νά 'ναι;
πώς βρέθηκα εδώ, τί καρτερώ;
και οι σκιές που περιφέρονται - σκιές του Άδη;

[...]

Και συλλαβίζω ειδύλλιο, λατρεία, δειλινό και σιγαλιά
προσήλυτος, ιλάσκομαι, κλαυθμός και παραπλέω
όλες με σύμφωνα υγρά
το σπίτι πλημμυρίζει ο Ευφράτης
και χάνεσαι·
σε πιάνω απ' τα μαλλιά για να σε σώσω.

Ο ύπνος βύθιος εσύ και τ' όνειρο περνάτε εμπρός μου.

Στο προσκεφάλι ακουμπάς παίρνεις τις λέξεις
είμαι η Άλκηστις, μού ψιθυρίζεις,
ο Πλούτωνας από παλιά γνωστός
όταν στον τύμβο μου ο Ηρακλής τού έστησε καρτέρι
[...]

*

Δεν είναι ο θάνατός μου παίξε-γέλασε
ούτε σύμπτωμα απλό επιδημίας.
Αγώνας είναι ολόκληρης ζωής
το έπαθλο κούρσας καθαρόαιμων αλόγων
και στο χαρίζω απλόχερα, να υπερηφανεύεσαι, να λες
-τα κέρδη μου!
και να αποχωρείς.

*

Κυρώνει η φυγή κάποιο επέκεινα
η χειραψία θεϊκή με τη σιωπή
επίσημα διαπιστεύτηκες μες στο σκοτάδι·
αποκηρύσσουμε το φώς με τη σειρά του ο καθένας
κι είναι η σκόνη σου νέα αστροφεγγιά

ένιωσα
ένα χέρι απαλά στον ώμο να με ακουμπάει
Κι ευθύς πυρίκαυστος αλαλαγμός ξεχειλίζει,
πάνω μου εφάπτεται παράδεισος
αυτός που ευχόμουνα να συνορεύω **

Στέλιος Μαφρέδας, Βήμα πριν (έκδ. Οι εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2021, σκόρπιοι στίχοι από τις σσ. 9, 20, 23). - Το αρχικό motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 25) και η κατακλείδα από το ποίημα «Χέρι στον ώμο» (ό.π., σ. 13).