στην άμμο να γράφει το μάθημά του

Ο Θεός σχωρέσ' το δάσκαλο τον Καμπούρη.
Χαλάλι το ραβδί που τού 'δωκενε, γιατί αλλιώς ο γυιός σου
θα πολέμαν' ακόμα στην άμμο να γράφει το μάθημά του!*

Είχε κρεμάσει μιαν ανελέτα (μαργαριτάρι) στ' αφτί του αλά Ναπολιτάνα,
και χαμηλά στο χέρι του είχε σταμπάρει μια γοργόνα
- αλλά παλληκαρίσια.*

Ήταν η εποχή που τη θάλασσα δεν είχαν ταράξει οι τροχοί των ατμοπλοίων και που απειράριθμα τα ελληνικά ιστιοφόρα αντιμετώπιζαν τις ιδιοτροπίες και τους θυμούς του Ποσειδώνα φέρνοντας μαζί με τ' άλλα αγαθά και τον χαιρετισμό της σκλάβας μητέρας-πατρίδας στα διασπαρμένα στις ακτές της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου παιδιά της.

Η γεωγραφική θέση της Μυκόνου είναι γνωστή. Το νησί βρίσκεται ακριβώς απέναντι του όρους της Τήνου, που η παραστατική φαντασία των αρχαίων προγόνων μας είχε τοποθετήσει το κράτος του θεού των ανέμων Αιόλου. Και ο Αίολος εκεί επάνω σπανίως ησύχαζε. Τις περισσότερες ημέρες έχοντας ολάνοιχτο τον ασκό του ξεσήκωνε τη θάλασσα τού ανάμεσα Τήνου και Μυκόνου στενού, μέσα από όπου έπρεπε να διαβούν τόσα και τόσα από τα κατευθυνόμενα προς βορράν πλοία, σε λυσσωδώς αφρίζοντα, ορμητικά κύματα, έτοιμα να καταβροχθίσουν τον τολμηρό, που αψηφώντας τη μανία των θα αποκοτούσε να τ' αντιμετωπίσει.

Και οι συνετοί θαλασσοπόροι προσορμίζονταν έτσι στο απάνεμο ακρωτήρι της Μυκόνου Τούρλος, περιμένοντας το ξεθύμασμα των οργισμένων στοιχείων, για να συνεχίσουν το ταξίδι των. Ο Αίολος όμως, έχοντας φαίνεται κι άλλες φροντίδες, λησμονούσε πολλές φορές να περιμαζέψει εγκαίρως στον ασκό του τους εξαπολυμένους ανέμους του και ιδίως τον προσφιλέστερό του, τον Βοριά, και οι ποντοπόροι για πολλές εβδομάδες, κάποτε δε και μήνες, παραμένανε προστατευμένοι κάτω από τη σκέπη του Τούρλου μην μπορώντας ή μην τολμώντας ν' ανοιχτούν στο μαινόμενο πέλαγος. Και διασκέδαζαν την ανίαν της αιχμαλωσίας των θύοντας άφθονα στον Βακχό μαζί με τους ντόπιους συναδέλφους των και τραγουδώντας μ' αυτούς [...]

«Κι επειδή αλε'άδα που μόνο να την αρμέ'εις χωρίς ποτέ να την ταΐζεις δεν υπάρχει ούτε στα παραμύθια».**

*

στις ρύμες σου χορεύοντας περιπλανιέμαι
εδώ όπου ο πόνος αμίλητος
και η ομορφιά λαιμητόμος
[...]
Αν ζύγιζες τη θάλασσα που αδειάζω
αν συλλογιόσουν πόσων συμπτώσεων κατάληξη
είναι η βροχή***

ας μείνει η πέτρα της ξερολιθιάς
να κελαηδά ο σκορδιαλλός
να αλαφρώνει τον άνθρωπο δεν το μπορεί το βάρος...***

Παναγιώτης Κουσαθανάς, Παραμιλητά (τ. Ε΄, έκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2021, σ. 386).

-----
* Tα δύο αρχικά motto εκ του ιδίου (ό.π., σσ. 394, 395).
** Αλλά κι η πρώτη κατακλείδα (ό.π., σ. 165).
*** Ενώ στα δυό ακροτελεύτια και πάλι στίχοι Π.Κ. από την συλλογή Ο Αντιχνούμενος (ό.π., σσ. 201 & 182) & ήδη στον τόμο με Τα ποιήματα και τέσσερεις αναπλάσεις (έκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2011, σσ. 190, 216).