ηττημένος

ΛΑΒΡΑΝΔΑ

Ηρόδοτος, Ε΄ 119

Ώρα καταμεσήμερη
κούφια φωνή που δεν αφήνει λάμψη
θαρρείς δεν είναι κάτι ν' ακουστεί ή να σαλέψει.


Ύστερα πήρα το λασπόδρομο της νύχτας
να πάω κατά τα Λάβρανδα
μες στα γυμνά πλατάνια, ηττημένος.
Και οι λεύκες φυλλουριάζανε
να παρηγορηθεί ο μισθοφόρος.

Εδώ τελειώνει ο πλατανιάς
κι αρχίζει η θάλασσα
που άλλο δεν υπόσχεται, μονάχα πίκρα.
Πώς έφτασα, Θεέ, στην εξορία.

Έπειτα ανέβηκα ψηλά στον άσπρο φάρο·
πίσω απ' τις κουρτίνες του το φώς
μιας καιομένης βάτου, σ' εγκαρδίωνε.

Η φαροφύλακας μικρή δώδεκα χρόνων
αγνάντευε προς χάρη μου στα μέρη της Λυδίας'
να ιδεί αν φαίνεται ο Ερμής
με το καλό μαντάτο.

*

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ
16 Απριλίου 2011, του Λαζάρου

Στον Δημήτρη Μαλακάση

Διάβηκαν την Αμαλίας οι Μεσολογγίτες
και φτάσανε στον Άγνωστο ν' αφήσουν το στεφάνι,
ειρηνοφόρο Σάββατο, ημέρα του Λαζάρου.

Μπροστά οι νεολαίοι με τις φέρμελες
τους ντουλαμάδες, τα πισλιά και τις κουμπούρες,
κι από κοντά οι όμορφες Μεσολογγίτισσες,
όχι ζητιάνες τώρα όπως τότε,
μα με βαριά μετάξια και βελούδα
και γελεκάκια χρυσοκέντητα και ζώνες διαμαντένιες.
Και παραπίσω οι άντρες του Μεσολογγιού
αργαστηριάρηδες, εμπόροι και γραμματισμένοι,
στους μαύρους τούτους χρόνους της χρεοκοπίας.
Κι αφού διέσχισαν αμίλητοι το δρόμο
κρατώντας τις σημαίες και τα λάβαρα
κατ' απομίμηση λαβάρων της Εξόδου,
ανέβηκαν στο ιερό επίπεδο του Αγνώστου
ν' αφήσουν το στεφάνι τους από κλαδιά φοινίκων.

Κια η μαρμαρένια εθνική ψυχή απ' την κορνίζα της
αδάκρυτη τούς κοίταζε μα πικραμένη,
που ήρθε πάλι ο Κιουταχής και ρήμαξε τη χώρα
βαστώντας κοφτερό σπαθί του χρέους τα κιτάπια.

Θανάσης Παπαθανασόπουλος, Το ανθισμένο δέντρο (έκδ. Νέος Αστρολάβος / Ευθύνη 5, Αθήνα 2012, σσ. 74, 75).