προφήτευσον

επί τα δέντρα ταύτα

Μια γυναίκα πρόβαλε με το πένθος των αιώνων στα μάτια. Τότε τα δέντρα άφησαν να πέσουν τα πράσινα δάκρυά τους κι έμειναν γυμνά. Η γυναίκα ντράπηκε και ψιθύρισε: «Δεν ζήτησα τέτοια χάρη, μια λέξη μόνο». Αλλά ήταν αργά πια στο ρολόι της καρδιάς και οι άνεμοι που έδιναν στα κλαδιά φωνή είχαν χάσει τη παλιά ορμή τους. Και μακριά, πέρα απ' το φράχτη, ένα παιδί τα κοίταζε επίμονα για να ξαναβγάλουν φυλλώματα.

*

ο εμετός του Θεού

Ούτως ότι χλιαρός ει,
και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός,
μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου.
(Αποκάλυψις, γ΄ 16)

Ότι ο Θεός μπορεί να κάνει εμετό
ήταν το τελευταίο που περίμενες
από μια Γραφήν Αγία.

(Συνηθίζει να κρύβεται η Αλήθεια
πίσω από την Αγάπη).

Ότι αυτό πρωτοακούστηκε κάπου στο Αιγαίο
συμπληρώνει τ' αναπάντεχα.

(Ά, ναί! Συνηθίζει ακόμη να στέλνει
γι' αντιπερισπασμό την Ομορφιά).

*

Μάθημα βυζαντινής μουσικής

Ήθελον δάκρυσιν εξαλείψαι
-κράτα καλά το βού-
των εμών πταισμάτων, Κύριε, το χειρόγραφον
-βοηθάτε μέ το ίσο, ναί, λέγετος είναι-
και το υπόλοιπον της ζωής μου
διά μετανοίας ευαρεστήσαι σοι.
-μη φαλτσάρεις, κατέβα στον πα τώρα-
αλλ' ο εχθρός απατά με και πολεμεί την ψυχήν μου
-πρόσεχε τη δίεση! πόσες φορές θα το λέμε;

π. Βασίλειος Θερμός, Πυραγός επί τιμή (ιδιωτ. έκδ., Αθήνα 2010, σ. 11) & Ονειροδρόμιο (έκδ. Εν πλώ, Αθήνα 2003, σ. 43) και ξανά Πυραγός επί τιμή (ό.π., σ. 24).