3.231. Αν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε την ύπαρξη μιας πραγματικότητας «άλλης» ή «ξένης» προς τον κόσμο της ύλης - ενέργειας, κι αν αυτή η «άλλη» πραγματικότητα ταυτίζεται με ό,τι ονομάζουμε υπόσταση του υποκειμένου, τότε η υπόσταση παραμένει ανυπότακτη στις προϋποθέσεις λειτουργίας του κόσμου της ύλης – ενέργειας, επομένως ανυπότακτη και στην «αρχή» του δεύτερου θερμοδυναμικού αξιώματος, την αρχή της «εντροπίας»:
Αυτό σημαίνει, πως δεν μπορεί να αποκλεισθεί η συνέχιση υπάρξεως της υπόστασης του υποκειμένου μετά τον θάνατο του σώματος.
Γράφει ο Έκκλες: «Τί συμβαίνει στο ενσυνείδητο Self όταν πεθαίνει ο εγκέφαλος; Το θαυμαστό όργανό του αποσυντίθεται και δεν είναι πια ευαίσθητο στις γνώριμες θωπείες του. Να ανανεώνεται άραγε το Self με κάποια άλλη μορφή ή κάποιον άλλον τρόπο υπάρξεως; Το ερώτημα αυτό ξεπερνάει τα όρια της επιστήμης, και οι επιστήμονες πρέπει να αποφεύγουν να δίνουν οριστικές αρνητικές απαντήσεις».
*
3.232. Στα πλαίσια μιας κριτικής οντολογίας δεχόμαστε ως αληθή την πρόταση των φυσικών επιστημών για την ύπαρξη μιας πραγματικότητας «άλλης» ή «ξένης» προς τον κόσμο της ύλης – ενέργειας, στο ποσοστό που αυτή η πρόταση ερμηνεύει πληρέστερα από άλλες το γεγονός της συνειδητοποιούμενης εμπειρίας.
Αυτή η αποδοχή είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο η μεταφυσική μπορεί να γίνει δεκτή στα πλαίσια της κριτικής οντολογίας.
Χρήστος Γιανναράς, Προτάσεις κριτικής οντολογίας (έκδ. Δόμος, Αθήνα 2005, σσ. 46-47).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου