η αφή του όλου σώματος

(Μιά απελπισμένη εμμονή στον έρωτα).

Το Εγώ μας μέσα από την παρουσία του 'Αλλου γίνεται έρωτας, υπέρβαση, άρνηση του Εγώ μας, διάλογος, διαλεκτική ανάμεσά του και σ' αυτό το 'Αλλο δίπλα του, και απέναντί του. Η Παρουσία είναι η πηγή της διαλεκτικής. Ωστόσο η Παρουσία είναι το άλλο πρόσωπο της Απουσίας.

Ο έρωτας υπάρχει ως 'Εκταση του Εγώ μου στο Εσύ που μετουσιώνεται σε Εμείς, δίχως το Εγώ μου και το Εγώ σου, Εγώ του άλλου, να πάψει να υπάρχει. 'Οσο και να σ' αγαπώ, δεν μπορώ ποτέ να γίνω Εσύ - η αντίφαση αυτή, που μέσα στην ατομική ύπαρξη δεν ξεπερνιέται, είναι το δράμα μέσα από το οποίο συγκροτείται η ζωή.

Μιά υπέρβασή του, μία κατάλυση των Εγώ μέσα στο 'Ενα, μία άρνηση του προσώπου μας για τη λήθη των εφησυχασμένων θα αποτελούσε την άρνηση της ζωής.

(...)

Υπάρχει μια διπλή μοναξιά σε κάθε πρωτοπορία: ο 'Αλλος μένει πίσω, δεν προφταίνει να γίνει Εμείς - να ελευθερωθεί...

Παρόλα αυτά ο ερωτικός άνθρωπος εμμένει να παραδίνεται κάθε στιγμή στο 'Αλλο που αγαπάει, εμμένει στην καθημερινή του πρακτική να υπάρχει αντάρτης απέναντι στις δομές, βάτος καιομένη, παράγοντας το Γολγοθά και την άλλη στιγμή Ανάσταση.

Αυτοί που αγαπούν μανικά, αυτοί που απελπισμένα αγαπούν, αυτοί που τούς δόθηκε η δύναμη ν' αγαπούν είναι έτσι οι προνομιούχοι ενός καινού 'Αδη.

(Κωστής Μοσκώφ, Η πράξη και η σιωπή, έκδ. Καστανιώτης 1983, σσ. 124,151-3)

Το είχα κατά νού και το έπαιζα ανάμεσα σε κάτι τρίχες κατσαρές με την γλώσσα μου. Το αναρτώ απ' αφορμή του αγαπημένου λόγου.