εγκαύματα 16, 3

μικρό ποίημα

ΤΟ ΣΕΜΑ*

Λωτού
άνθος
σχήμα
κόρης.

Μνήμα.
Σ’ αγαπώ.

-------
* σήμα, δηλαδή, Τάφος. Από αττική επιγραφή του 6ου π.Χ. αι.

εσπερινά

Μαζεύονται σιγά-σιγά οι βροχές. Λίγα σύννεφα αραιαχνισμένα μείναν στους ουρανούς. Δίνουν μια θαμπή απροσπέλαστη όψη στα ουράνια.

Ξημερώνει ψυχοσάββατο. Το ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής. Οι γιορτές των νεκρών.

Στις εκκλησιαστικές κατά τόπους συνάξεις μνημονεύει ο καθένας (κι ο ιερέας μαζί) τις ψυχές των κοιμηθέντων οικείων. Προσκομίζονται τα ονόματά τους και δηλώνεται η μεταξύ μας παρουσία τους. Κι ας έχουν φύγει από καιρό.

Η πράξη αυτή ανταποκρίνεται σε ένα πανάρχαιο και παναθρώπινο αίτημα: την κοινωνία ζώντων και τεθνεώτων. Το ίδιο συμβαίνει παντού. Και μείς και κάθε λαός. Οι μακρυνοί γιαπωνέζοι, για παράδειγμα, στην παραδοσιακή τους θρησκεία σημειώνουν εξέχουσα την λατρεία των προγόνων. Μού έκανε πάντα εντύπωση αυτό. Να λοιπόν που βρίσκει το αντίστοιχό του εδώ.

Κάνουμε το τραπέζι στους νεκρούς με σταράκι και ρόδι. Πανάρχαιες συνταγές.

*

Στις πρόσφατες ανακαλύψεις στον Ορχομενό (αναφέρει το δελτίο τύπου) βρέθηκε κοντά σε αγροτικό ιερό ένα αρχαίο νεκροταφείο. Το ιερό αναφέρεται σε κάποιαν άγνωστη γυναικεία καρποφορία της ζωοδότρας γής.

Την προσοχή μου ωστόσο τράβηξε το σχόλιο για μιάν ενεπίγραφη λατρευτική στήλη από το ιερό, η οποία χρησιμοποιήθηκε κατόπιν ως δομικό υλικό για τη κατασκευή μεταγενέστερου τάφου. Στέκομαι ακριβώς στο χρονικό εκείνο όριο (πάνυ αρχαίο) κατά το οποίο έπαυσε το ιερό να λειτουργεί, οπότε και έχασε η πλάκα την όποια λατρευτική (χάριν του κειμένου) αξία της. Το όριο αυτό ανέδειξε έναν νέο κόσμο. Με άλλες, διάφορες ιεραρχήσεις. Στέκομαι, λοιπόν, ανάμεσα στον παλαιό εκείνον κόσμο του αρχαίου ιερού και τον νέο τότε κόσμο των τάφων της ανασκαφής, όπως σηματοδοτήθηκε από αυτήν την πολιτισμική αλλαγή.

*

Πίσω στο χωράφι ξανά. Με το βλαστολόγημα και την αφαίρεση των περιττών, αναδεικνύονται τα τσαμπιά (εν σμικρώ) που κρέμουν καλοσχηματισμένα στον αμπελώνα. -Είδες, πέρασεν ο καιρός, ζυγίζεται η καταβολή του καρπού στο μάτι του αμπελουργού και δεν σού 'δειξα τον τρόπο με τον οποίο προσεύχονται τον μάρτη οι κληματαριές...

αλήτες και τέχνες > αλητέχνες

'Εβαλε ψύχρα ξαφνικά. Δυό μέρες χωρίς τον ήλιο, εκείνον τον καυτό ήλιο που είχε τις προάλλες. Μάς παίζει το κρυφτό. Και είναι Μάης. Σύννεφα αλήτες σε διάφορους σχηματισμούς καλύπτουν τον αττικό ουρανό. Νεφώσεις, βροχές, στάλες και νεροποντές - μπουρίνια ξαφνικά το μεσημέρι. Μόνον μην είσαι έξω εκείνες τις στιγμές... Καιρός που μάς παραξενεύει και θυμίζει βορειότερες χώρες.

Πάνω που έδειχνα τον σκορπίο στον ουρανό, κρύφτηκαν όλα τα αστέρια και το φεγγαράκι μαζί. Λίγο μόνον, εχθές, καθώς σουρούπωνε, έβαλε ένα ωραίο φώς πάνω από την πόλη. 'Ενα αλαφρό βοριαδάκι και αυτή τη ψυχρούλα μαζί.

Νομίζω πως λειτουργεί καλά αυτή η ψυχρούλα κι η βροχούλα μαζί. Μάς φέρνει πιο κοντά, στην ομήγυρη του monitor. Παρά τις εξετάσεις που δίνουν τα παιδιά. Μάς συγκεντρώνει στα βρεμμένα σανδάλια και τα ανάκατα μαλλιά.

Αφήνω κατά μέρος την μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου και παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό κάποια blog που ανθίζουν στη Lif0λάνδη. Νομίζω πως η παρουσία τους δίνει νέα πνοή στην κορεσμένη (;) διαδικτυακή κοινότητα. Είναι κάτι παιδιά εκεί που ανθίζουν και πάλι! Τα χαίρομαι πραγματικά. Βάζουν και εξαίσιες μουσικούλες. Να, σαν αυτή εδωδά.

απόδοσις

Είναι ωραίο να πειράζεις τους θεούς.

Στα εβδομήντα και στα ογδόντα σου όλο και θα σού περνά από το νού πως μπορεί για σένα να μην ξημερώσει πάλι. Βλέπεις και την κατάστασή σου, την φυσική σου κατάσταση και αναλόγως κρίνεις. Στα τριάντα και τα σαράντα σου μάλλον δε σού περνούν απ' το μυαλό αυτές οι σκέψεις. Και φυσικά όχι στις μικρότερες τις ηλικίες. Εκτός δα κι αν...

Τα σπουργίτια τά 'χουμε συνηθίσει που τσιμπολογάνε ρώγες-ρώγες το σταφύλι. Απόψε στο πάρκο τσιμπολογάγανε με τσιριτρό ένα κομμάτι πίτσα στο γρασίδι.

Θα δεχτώ να μού κορδώνεσαι για τον ένα και τον άλλο, να μού χτυπάς τον δείνα με μένος, αλλά να μην χτίζεις τίποτε στα γκρεμίδια, δεν θα το δεχτώ. Αναζητώ πάντα το κριτήριο που σε κάνει να διακρίνεις το ένα από το άλλο. Αν στο βρώ λειψό, προς τί να σε ακολουθήσω;

'Ελα, σ' αφήνω τώρα. Ανατέλλει κι ο σκορπιός πίσω από το βουνό. Τον κάνω χάζι...

εγκαύματα 7, 2

καβαφικόν

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Είναι και μερικά τραγούδια
που δεν μπορώ ν' ακούω πιά.

Τά σβήνω ολότελα απ' την μνήμη,
Τά βγάζω απ' τις εν χρήσει συλλογές...
ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά να μήν

ηχήσουν μέσα

μου, τέτοια λόγια.
Να μην αφήσω και γεννηθούν τίποτε
αισθήματα πλανά.

Είναι παράνομος ο έρως.