Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

απόδοσις


Είναι ωραίο να πειράζεις τους θεούς.

Στα εβδομήντα και στα ογδόντα σου όλο και θα σού περνά από το νού πως μπορεί για σένα να μην ξημερώσει πάλι. Βλέπεις και την κατάστασή σου, την φυσική σου κατάσταση και αναλόγως κρίνεις. Στα τριάντα και τα σαράντα σου μάλλον δε σού περνούν απ' το μυαλό αυτές οι σκέψεις. Και φυσικά όχι στις μικρότερες τις ηλικίες. Εκτός δα κι αν...

Τα σπουργίτια τά 'χουμε συνηθίσει που τσιμπολογάνε ρώγες-ρώγες το σταφύλι. Απόψε στο πάρκο τσιμπολογάγανε με τσιριτρό ένα κομμάτι πίτσα στο γρασίδι.

Θα δεχτώ να μού κορδώνεσαι για τον ένα και τον άλλο, να μού χτυπάς τον δείνα με μένος, αλλά να μην χτίζεις τίποτε στα γκρεμίδια, δεν θα το δεχτώ. Αναζητώ πάντα το κριτήριο που σε κάνει να διακρίνεις το ένα από το άλλο. Αν στο βρώ λειψό, προς τί να σε ακολουθήσω;

'Ελα, σ' αφήνω τώρα. Ανατέλλει κι ο σκορπιός πίσω από το βουνό. Τον κάνω χάζι...


4 σχόλια:

Τίποτα είπε...

Κρητών mantinatta

Στη γκρεμισμένη τους φωλιά στέκουν και κελαηδούνε
γι' αυτό ζηλεύγω τα πουλιά κι όχι γιατί πετούνε.

northaura είπε...

να κοιμασαι σκορπιος να ξυπνας κριος

καμια φορα πειραζουμε τους θεους οπως τρωνε pizza τα πουλια- οχι επειδη το διαλεξαμε

το θείο τραγί είπε...

μιά στο καρφί:
καλό σου το 'ζηλεύγω' (για το 'γώ' του)

και μιά στο πέταλο:
είναι καλλίγραμμος ο σκορπιός στον ουρανό και τον κοιτάζω καθώς προβάλλει τέτοια ώρα. αντάρης.

το θείο τραγί είπε...

Northy, τί θα έλεγες να ανέβαζες ένα μου κείμενο από το hotel (π.χ. κείνο το νταμουζλούκι) σε δική σου απαγγελία;

'Ετσι μού 'ρθε τώρα αυτό. Σε έχω ακούσει να πειράζεις δικές σου λέξεις... Δες αν σου κάνουν κι οι δικές μου. Θα χαρώ. Καλό βραδάκι.

Ο ίδιος