καθέκαστα

Το μόνο άξιο που απέμεινε,
και το οποίο κάνουμε το πάν για να το ασφαλίσουμε,
ανίκανοι για κάθε άλλο έργο,
είναι ο εαυτός μας
σε μιάν απολύτως ατομική
και μικροπρεπή
και ανασφαλή
και φοβισμένη ζωή.

'Ολοι οι άλλοι και όλα τα άλλα είναι άγνωστα στον αγνώριστο εαυτό μας,
παράλογα ή ανόητα,
με μόνον υπάρχοντα τον εαυτό μας,
που ευτυχώς δεν είναι ωσάν τους άλλους...

'Ολα,
και ο κόσμος και η ζωή,
έγιναν απλώς επίπεδα,
οριζόντια,
επιφανειακά,
κενά,
μάταια,
αυτάρκη,
αυτάρεσκα,
αυτόνομα,
αυτοτελή,
εξαντλούμενα και εξαντλούντα,
απελπιστικά και απελπίζοντα,
αυτοθεοποιούμενα και ειδωλοποιούντα.

Και πρώτος ο άνθρωπος,
άπορος και ασθενής
στη βία των εξωτερικών γεγονότων ή καταστροφικών συμβαινόντων,
έμφοβος και θλιβερός
στην αυτοειδωλοποίησή του,
ενώπιον των άμετρων ή απρόσμενων εξελίξεων
των συντελουμένων χωρίς αυτόν και εναντίον αυτού
ανεξελέγκτως και απεριορίστως,
καταντά ένα όν,
συνεχώς γελοιοποιούμενο με τους παρά φύσιν εκβιασμούς
επί της ανθρώπινης φύσεως,
ένα όν,
εσωτερικώς κενούμενο και ανυπεράσπιστο,
μεταβαλλόμενο ανεμποδίστως σε κάποιο μηδαμινό ή γελοίο κλάσμα του σύμπαντος.
'Ενας αστείος θεατής των επιρροών
του διαρκώς παγκοσμιοποιούμενου τεχνοκρατικού πολιτισμού,
των επιδράσεων ή παραμορφώσεων των ενδεών ή ατελών ιδεολογιών.

π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, Η Εκκλησία της Σαρκώσεως – κεφάλαια εκκλησιολογικά, (έκδ. Ευεργέτις, Μέγαρα 2007, σσ. 9-10).