kazim koyuncu

Ben seni sevduğumi - μία εκτέλεση live

άνοιξη με πρωτοβρόχια

i. 'Ετρεχε ο γιατρός Πασπάτης από γειτονιά σε γειτονιά τον καιρό της χολέρας, έβλεπε τους πληγέντες κι ύστερα χανόταν στα σκοτεινά σοκάκια, για να κρατήσει σημειώσεις από ό,τι εντόπιζε η εξασκημένη ματιά του. Το 1871, όταν κατασκευαζόταν η σιδηροδρομική γραμμή του Orient Express: Paris, Gares du Nord – Constantinople, Σταθμός του Eminonu, ο γιατρός ακολουθούσε κατά πόδας τους Γάλλους μηχανικούς και, σε έξαλλη κατάσταση, μετρούσε τις θεμελιώσεις των βυζαντινών παλατιών, που ξεθάβονταν και ξεθεμελιώνονταν για να καθαρίσει ο τόπος, υπολόγιζε τα μεγέθη των ακρωτηριασμένων κιόνων, σχεδίαζε ξεπατωμένες προσόψεις, εκλιπαρούσε τους υπεύθυνους των εργοταξίων να σεβαστούνε τα αιωνόβια μνημεία και τα θεοφρούρητα Τείχη. 'Ολα μάταια. (σσ. 59-60)

ii. Κρατούσα σημειώσεις σε δελτία, λοιπόν. Αλλά και σε τετράδια, παλαιά ημερολόγια, μπακαλοτέφτερα, διαφόρων ειδών χαρτάκια και, προπαντός, στο πίσω μέρος του τσιγαρόκουτου (Καρέλια άφιλτρα επί δεκαετίες, το καλύτερο σημειωματάριο αμέσως μετά το δελτίο). 'Ομως ο απειθάρχητος χαρακτήρας μου, η βιασύνη και η τσαπατσουλιά με έκαναν συχνά πυκνά να ξεγλιστράω από το μεθοδικό έργο της αποδελτίωσης σε καρτέλες – κι ας θύμωνε ο Αγγέλου. Πολλές φορές το μετάνιωσα, ορκίστηκα να πειθαρχήσω, άνοιγα το καινούριο βιβλίο, έχοντας τα δελτία στο ξύλινο κουτί δίπλα, έγραφα καμιά τριανταριά, τα τακτοποιούσα γεμάτη υπερηφάνεια, κι ύστερα σημείωνα όπου έβρισκα. Ακόμα και σε λογαριασμούς της Δ.Ε.Η. (σ. 85)

iii. Κι αυτό που έμεινε είναι πολυτιμότερο από τις καταγραφές στα μυριάδες σκόρπια χαρτάκια. Γιατί με την πάροδο του χρόνου μάθαινα. Και η μάθηση γινότανε γνώση και η γνώση συνείδηση. (...) Μεσολάβησαν βεβαίως και τα ταξίδια. Τα εξαίσια ταξίδια – η μεγάλη φυγή. Αλλιώς δεν ξέρω πώς θα μεταμορφώνονταν οι μελέτες σε βίωμα και πώς το παρελθόν θα αποκτούσε τη δυναμική του παρόντος. (σ. 86)

iv. Κάποτε, αποφάσισα να βρέξω τα πόδια μου στη Μαύρη Θάλασσα. (...) Αναζητούσα τα ίχνη των Ελλήνων, αλλά οι Μογγόλοι είχαν περάσει από παντού. Οι Ελληνες συνέδεσαν τα πράγματα, τούς έδωσαν υπόσταση και ουσία. 'Εκαναν εύξεινα τα άξενα. Οι Μογγόλοι, με τις οπλές των αλόγων τους, τίναξαν τα πάντα στον αέρα. (σ. 197)

Σκόρπια αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της αιθερίας Μαριάννας Κορομηλά, Η Μαρία των Μογγόλων (έκδ. Πατάκη 2008).

Σεβλάδος

'Ελαβα,
άγιε δέσποτα,
τη σεβαστή επιστολή που μού έστειλε η αγιότητά σου,
μαζί με τα πλούσια δώρα,
δηλαδή και τον νεαρό δούλο,
που από Σεβλάδος τώρα μετονομάστηκε Θεόδωρος,
και το
«ταυροσκάλιστο» ή,
άν θέλεις,
«ρωσοσκάλιστο» εκείνο κουτάκι-μελανοδοχείο,
στο οποίο,
πάνω σε κόκαλο ψαριού,
έχει σκαλιστεί σχέδιο άφατης ομορφιάς,
που ξεπερνά ακόμη και τα θρυλούμενα χειροτεχνήματα του Δαιδάλου.

Ιωάννης Τζέτζης, Επιστολή (προς τον Μητροπολίτη Δρίστρας) αριθμ. 80 [119.1-8] όπως παραδίδεται στο βιβλίο των A.P. Kazhdan – A.W. Epstein, Αλλαγές στο Βυζαντινό πολιτισμό κατά τον 11ο και τον 12ο αιώνα (ΜΙΕΤ 1997, σ. 450).

βράδυ αποκριάς *

Ραδινοί ώμοι
κι αμάθητα χλωρά πέλματα
πού να βαδίσεις.

[...]

κόρφος κοριτσιού ανίδεου για πάντα
που αγαπά έναν νέο
και περιμένει τρέμοντας
να της πεί Σ' αγαπώ

Σκόρπιοι διαλεγμένοι στίχοι της πρωτοεμφανιζόμενης Μαρίας Μπαλοπούλου (αντίδοτα, εκδ. στιγμή 2007, σσ. 16, 40).


------
* δεν έχω ρεύμα

οντολογικό θεμέλιο

(β) Η ελευθερία αναδεικνύεται σε οντολογικό θεμέλιο της πραγματικότητας και εκτοπίζει την ανάγκη από τη μεταφυσική της πρωτοκαθεδρία. Ο Θεός δημιουργεί εκ του μηδενός από αγάπη και με ελευθερία· η δημιουργία είναι καρπός της “βουλήσεως” του Θεού κι όχι της “φύσεώς” Του· καμιά “φύση” δεν ανάγκασε τον Θεό να δημιουργήσει, αλλά η ελεύθερη “βούλησή” Του τον ώθησε στην αγαπητική πρωτοβουλία της ποίησης νέων όντων· συνεπώς ο Θεός ούτε αναγκάζεται ούτε αναγκάζει, μόνο ελεύθερα ενεργεί δίνοντας στον άνθρωπο ένα και μοναδικό μέτρο για να μετρήσει την οντότητά του· κι αυτό το μέτρο λέγεται ελευθερία. Το ζωτικό αίτημα της κλασικής αρχαιότητας για ελευθερία ικανοποιείται από την εκκλησιαστική παράδοση χάρη στη διαμεσολάβηση της πατερικής θεολογίας.

Μάριος Μπέγζος, Το μέλλον του παρελθόντος (Αρμός 1993, σσ. 42-43. Πρβλ. σ. 115). Εδώ μία, η δεύτερη κατά τον συγγραφέα, επίπτωση της πατερικής προσωποκρατίας έναντι της ουσιοκρατικής μεταφυσικής του αρχαιοελληνισμού.