άνοιξη με πρωτοβρόχια

i. 'Ετρεχε ο γιατρός Πασπάτης από γειτονιά σε γειτονιά τον καιρό της χολέρας, έβλεπε τους πληγέντες κι ύστερα χανόταν στα σκοτεινά σοκάκια, για να κρατήσει σημειώσεις από ό,τι εντόπιζε η εξασκημένη ματιά του. Το 1871, όταν κατασκευαζόταν η σιδηροδρομική γραμμή του Orient Express: Paris, Gares du Nord – Constantinople, Σταθμός του Eminonu, ο γιατρός ακολουθούσε κατά πόδας τους Γάλλους μηχανικούς και, σε έξαλλη κατάσταση, μετρούσε τις θεμελιώσεις των βυζαντινών παλατιών, που ξεθάβονταν και ξεθεμελιώνονταν για να καθαρίσει ο τόπος, υπολόγιζε τα μεγέθη των ακρωτηριασμένων κιόνων, σχεδίαζε ξεπατωμένες προσόψεις, εκλιπαρούσε τους υπεύθυνους των εργοταξίων να σεβαστούνε τα αιωνόβια μνημεία και τα θεοφρούρητα Τείχη. 'Ολα μάταια. (σσ. 59-60)

ii. Κρατούσα σημειώσεις σε δελτία, λοιπόν. Αλλά και σε τετράδια, παλαιά ημερολόγια, μπακαλοτέφτερα, διαφόρων ειδών χαρτάκια και, προπαντός, στο πίσω μέρος του τσιγαρόκουτου (Καρέλια άφιλτρα επί δεκαετίες, το καλύτερο σημειωματάριο αμέσως μετά το δελτίο). 'Ομως ο απειθάρχητος χαρακτήρας μου, η βιασύνη και η τσαπατσουλιά με έκαναν συχνά πυκνά να ξεγλιστράω από το μεθοδικό έργο της αποδελτίωσης σε καρτέλες – κι ας θύμωνε ο Αγγέλου. Πολλές φορές το μετάνιωσα, ορκίστηκα να πειθαρχήσω, άνοιγα το καινούριο βιβλίο, έχοντας τα δελτία στο ξύλινο κουτί δίπλα, έγραφα καμιά τριανταριά, τα τακτοποιούσα γεμάτη υπερηφάνεια, κι ύστερα σημείωνα όπου έβρισκα. Ακόμα και σε λογαριασμούς της Δ.Ε.Η. (σ. 85)

iii. Κι αυτό που έμεινε είναι πολυτιμότερο από τις καταγραφές στα μυριάδες σκόρπια χαρτάκια. Γιατί με την πάροδο του χρόνου μάθαινα. Και η μάθηση γινότανε γνώση και η γνώση συνείδηση. (...) Μεσολάβησαν βεβαίως και τα ταξίδια. Τα εξαίσια ταξίδια – η μεγάλη φυγή. Αλλιώς δεν ξέρω πώς θα μεταμορφώνονταν οι μελέτες σε βίωμα και πώς το παρελθόν θα αποκτούσε τη δυναμική του παρόντος. (σ. 86)

iv. Κάποτε, αποφάσισα να βρέξω τα πόδια μου στη Μαύρη Θάλασσα. (...) Αναζητούσα τα ίχνη των Ελλήνων, αλλά οι Μογγόλοι είχαν περάσει από παντού. Οι Ελληνες συνέδεσαν τα πράγματα, τούς έδωσαν υπόσταση και ουσία. 'Εκαναν εύξεινα τα άξενα. Οι Μογγόλοι, με τις οπλές των αλόγων τους, τίναξαν τα πάντα στον αέρα. (σ. 197)

Σκόρπια αποσπάσματα από το νέο βιβλίο της αιθερίας Μαριάννας Κορομηλά, Η Μαρία των Μογγόλων (έκδ. Πατάκη 2008).