τo κλoυβί ή τα μηνύματα

Τα πουλιά από τότε τα φοβάμαι. Διαισθάνομαι ότι διαγράφουν με τις τροχιές τους, σπανίως ευφρόσυνες, συνήθως δυσοίωνες, παραγράφους από ιστορίες. Ναί! Τα ζηλεύω για την πτήση τους, τα φοβάμαι για την πτώση τους, για την άπειρη γνώση που χωράει μέσα στο κουκούτσι του μυαλού τους. Και αφορά την δική μας επίγεια διαδρομή. Αν τύχει να μπούν στα σπίτια μας, χτυπιούνται στους τοίχους τρελαμένα, προσπαθώντας να εφεύρουν παράθυρα. Καμιά φορά, πετώντας πάνω από τα κεφάλια μας, ξαφνικά σταματάνε κι αιωρούνται. Τότε μάς στέλνουν μηνύματα. Χαιρετίσματα από ψυχές, ή στήνουν εναέριες παγίδες για τη σκέψη μας, ή απλά μάς κοροϊδεύουν–που-πετάει-πετάει το μυαλό μέσα στο κλουβί του σώματός του.

Μαρία Μήτσορα, Με λένε λέξη (κεφ. Προαίσθημα ΙΙ: Τα πουλιά-μαθηματικοί, έκδ. Πατάκη, σσ. 125-126).