Η αναγωγή στην ιδέα, δηλαδή στη δυναμική θέα των πραγμάτων, προϋποθέτει ... την καθολική εμπειρία της ψυχής και τη μετοχή της στο κάλλος του ορωμένου. Και η αναγωγή της γνώσης στη θέα του κάλλους δεν είναι εμπειρία αποσπασματική (αισθητή μόνο ή διανοητική ή συναισθηματική) ούτε μιά απλή «συνέργεια» των γνωστικών και εμπειρικών δυνατοτήτων του ανθρώπου, αλλά μιά δυναμική κίνηση της ψυχής προς το κάλλος του ορωμένου, μιά καθολική σχέση μαζί του, ένας έρως για το ορώμενο κάλλος.
Οι «επαναβαθμοί» της γνωστικής προόδου είναι ερωτικοί αναβαθμοί, βασίζονται στη διαδοχική θεωρία-θέαση του κάλλους των σωμάτων και των επιτηδευμάτων και των νόμων και των επιστημών, που καταλήγει στην κορυφαία ερωτική έκπληξη, την απρόσμενη θέα του καθαυτό κάλλους, που είναι μονοειδές και αιώνιο, και όπου ο φιλόσοφος θα παραμείνει «τετραμμένος επί το πολύ πέλαγος του καλού και θεωρών» [βλ. Συμπόσιον 210a-211c].
Χρ. Γιανναράς, Σχεδίασμα εισαγωγής στην φιλοσοφία, (έκδ. Δόμος 1988 (2η), σσ. 100-101. Πρβλ. σ. 366).
1 σχόλιο:
''μονοειδές και αιώνιο'' αγαπητέ μου, στην εποχή της φθοράς, κι αν ως ρομαντικός το αποζητάς σε θεωρούν κολλημένο - ψυχάκια..
μα μια εμμονική στάση τώρα στο ιδανικό αυτό πρότυπο, ο βίος απόδειξη αυτου εστι, και στέκεται τσακισμένος , πετροβολημένος, γιαουρτομένος, λιτζαρισμένος, μαστιγωμένος, παλαιότερα σταυρωμένος..
κι ο δικός μου εσωτερικός εξωτερικά πηραγμένος..
τεσ πα
φιλια
Δημοσίευση σχολίου