Στην περίπτωσι της θεωρίας σκοπούμενο δεν είναι μόνο οι ιδέες, αλλά δι' αυτών το πρεσβεία τε και δυνάμει παντός είδους υπερέχον Αγαθό. Επέκεινα ευρισκόμενο ουσίας και νού, το Αγαθό συλλαμβάνεται με τρόπο που ενώνει εν ακαρεί τον θεωρό με το θεωρούμενο (εξαίφνης, είναι ο χαρακτηριστικός όρος του Συμποσίου, 210e), που συναρπάζει όπως η πυρκαγιά (Εβδόμης επιστολής 341c-d: οίον από πυρός πηδήσαντος εξαφθέν φώς, εν τη ψυχή γενόμενον), ένα είδος εκλάμψεως του νού (εξέλαμψε φρόνησις περί έκαστον και νούς, συντείνων ό,τι μάλιστ' εις δύναμιν ανθρωπίνην, ένθ. αν. 344b), την οποία ουδέ τις λόγος ουδέ τις επιστήμη (Συμποσίου 211a) αποδίδει κι εκφράζει.
Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός, σ. 95].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου