Ο Βοήθιος, και σύνολη η δυτική μεσαιωνική παράδοσι, για την οποία ήταν η αυθεντία στα θέματα της λογικής, αντιμετώπιζε –κατά το προηγούμενο του Αυγουστίνου- τις αριστοτελικές γενικές έννοιες ή καθόλου σαν τις ιδέες του Πλάτωνος, αλλά έβλεπε τις τελευταίες σαν ουσίες λογικές, πράγμα που, βεβαίως, δεν ίσχυε. Αιτία της συγχύσεως: Οι Λατίνοι είχαν την αδυναμία να θέτουν τα μεταφυσικά προβλήματα, παραθεωρώντας τον αναγκαίο όρο της αρχαίας φιλοσοφίας, για την οποία το ζήτημα της ουσίας ήταν αδιανόητο ως παιχνίδι νοητικό. Η ίδια η αριστοτελική λογική αφορά στις δυνατότητες του ανθρώπινου λόγου να συλλάβη και να εκφράση την εκτός αυτού πνευματική πραγματικότητα του κόσμου και κατά κανένα τρόπο στα οποιαδήποτε αφηρημένα σχήματα της τυπικής λογικής. Το επιμύθιο, εν πάση περιπτώσει, είναι ότι η πρώτη περίοδος της δυτικής μεσαιωνικής σκέψεως έβαλε, με τα έργα του Αυγουστίνου και του Βοήθιου, τα θεμέλια της προοπτικής των επομένων: να χωρέση στα μέτρα και κριτήρια της ανθρώπινης ψυχής –του νού και του αισθήματος- ο του παντός ποιητής Θεός.
Στέλιος Ράμφος, Ιλαρόν φώς του κόσμου (Το όραμα της αλήθειας από το πλατωνικό σπήλαιον στους ευρωπαίους φιλοσόφους των Νέων χρόνων και από εκεί αναδρομικά, στις Τριάδες υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), [έκδ. Αρμός, σσ. 256-257].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου