Ο πλάτανος δεν ποτίζεται με δάκρυα
εξάλλου τα περισσότερα οι άνθρωποι τα καταπίνουν.
Νικήτας Φλέσσας, αποστροφή στο υπό στοιχείον Κ' ποίημά του από την άρτι εκδοθείσα συλλογή Ο Χρησμός του 'Ηλιου (έκδ. Το Ροδακιό, Αθήνα 2010, σ. 63).
-----
Από την ιερά αγρυπνία του προφήτου Ελισσαίου. Για τα δάκρυα όμως δες και το έγκαυμά μου εδωδά, δημοσιευμένο μεταξύ άλλων προ ετών στην Οδό Πανός. Ο ίδιος.
4 σχόλια:
Ο άνθρωπος έτσι έμαθε, πως τα δάκρυα δεν χρειάζεται να εκδηλωθούν...δε του είπε κάποιος, πως η θλίψη, η πίκρα και η στεναχώρια είναι τα πιο απαραίτητα κομμάτια της ζωής, ώστε να δημιουργείται η ανάλογη τριβή που απελευθερώνει το δυναμικό για πνευματική ανάπτυξη...λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε στη Γή.
Δάκρυα και θλίψεις του Θεού! θα έπρεπε να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για τις θλίψεις και τα δάκρυα που μας ωθούν να ανακαλύψουμε την δύναμη εντός, αντί να τρέχουμε να γλυτώσουμε και να σώσουμε τον εαυτό μας από αυτά.
ΚΑΙ ΤΑ 7 ΚΑΤΣΙΚΑΚΙΑ
(δεν δέχεται την υπογραφή)
Σάς ευχαριστώ για τον μεστό σας λόγο. Πόσο ζεστός αλήθεια. Σάς ευχαριστώ μές στην δροσιά της ανωνυμίας μας. Δεχθείτε και τα κξάτωθι τροπάρια της εμής μέθης. Είναι από την χθεσινή ημέρα. Είμαι σίγουρος πως θα βρείτε ενδιαφέρον (που αγγίζει την σάρκα)...
"Εγώ υπάρχω το δένδρον το άκαρπον Κύριε,
κατανύξεως καρπόν μη φέρων το σύνολον∙
και την εκκοπήν πτοούμαι,
και το πυρ εκείνο δειλιώ το ακοίμητον∙
διό σε ικετεύω,
προ εκείνης της ανάγκης,
επίστρεψον και σώσον με".
Κατανυκτικό κάθισμα που ψάλλεται μετά την πρώτη στιχολογία του ψαλτηρίου στον όρθρο της Δευτέρας της εβδομάδος του δευτέρου ήχου. Στην ίδια συνάφεια και αυτό που αναφέρθηκε την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, εδωδά καταγεγραμμένο ως σχόλιο τρίτο.
Ο κατανυκτικός μάλιστα κανόνας της ίδιας ημέρας φέρει ακροστιχίδα: 'Ομβρους δίδου μοι δακρύων, Θεού Λόγε. Του Ιωσήφ (του υμνογράφου προφανώς). Στην πρώτη ωδή του περιλαμβάνεται και το εξής τροπάριο:
"Μόνος εγώ, τη αμαρτία δεδούλωμαι∙
μόνος εγώ τοις πάθεσι θύραν ηνέωξας∙
Ευδιάλλακτε μόνε,
επίστρεψόν με,
σώσον με τη ευσπλαγχνία σου".
'Αλλο:
"Τας ανομίας μου πάριδε Κύριε,
ο εκ Παρθένου τεχθείς,
και την καρδίαν μου καθάρισον,
ναόν αυτήν ποιών του αγίου Πνεύματος∙
μη με εξουδενώσης από του σού προσώπου,
ο αμέτρητον έχων το έλεος".
Αυτό είναι από τα κατανυκτικά (που μού αρέσουνε πολύ) απόστιχα των αίνων του ίδιου όρθρου. 'Ολα εκ της Παρακλητικής. Ο ίδιος.
Και την Τρίτη [προχθές] είχε κατανυκτικό κανόνα στον όρθρο [εβδομάδα του δευτέρου ήχου πάντα], ου η ακροστιχίς: "Εμοίς οδυρμοίς χώραν, ώ Σώτερ, νέμοις". Του Ιωσήφ. Στης Τετάρτης τον όρθρο, όμως, διακρίνω ένα τροπάριο πολύ κατανυκτικό, από την δ' ωδή του κανόνος προς την Υπεραγία Θεοτόκο:
"Σταγόνα μοι, κατανύξεως όμβρησον Δέσποινα,
εξαίρουσα άπαντα τον της καρδίας μου καύσωνα,
και της διανοίας μου τας σφαλεράς ενθυμήσεις αναστέλλουσα".
Το δε σταυροθεοτοκίο του σταυρώσιμου κανόνος του ίδιου όρθρου είναι επίσης χαρακτηριστικό για την μεθύουσα διάσταση που κομίζει. Μιλάει (στο τέλος) η Παναγία φυσικά:
"Τον βότρυν τον πέπειρον
αγεωργήτως, Αγνή, ον εβλάστησας,
εν ξύλω ως εώρακας, κρεμάμενον
έκραζες∙
Τέκνον μου γλυκύτατον,
γλεύκος εναπόσταξον,
δι' ού παθών η μέθη ανασταλήσεται".
Από τον εσπερινό της ίδιας ημέρας διακρίνω το δοξαστικό των αποστίχων που είναι το γνωστό και πάνυ παρακλητικό προς την Υπεραγία Θεοτόκο:
"Πάντων προστατεύεις Αγαθή,
των καταφευγόντων εν πίστει,
τη κραταιά σου χειρί∙
άλλην γαρ ουκ έχομεν,
αμαρτωλοί προς Θεόν,
εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν,
οι κατακαμπτόμενοι,
υπό πταισμάτων πολλών∙
Μήτερ του Θεού του Υψίστου,
όθεν σοι προσπίπτομεν,
Ρύσαι,
πάσης περιστάσεως τους δούλους σου".
Εκ της Παρακλητικής. Ο ίδιος.
Για να κλείσουμε την εβδομάδα του δευτέρου ήχου προσθέτω εδώ δύο ακόμη τροπάρια. Τα εξής:
"Βότρυν τον παμπέπειρον Αγνή,
ον αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας,
ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον,
θρηνωδούσα ηλάλαζες, και έκραζες∙
Τέκνον,
γλεύκος εναπόσταξον,
δι' ου η μέθη αρθή, πάσα των παθών
Ευεργέτα,
δι' εμού της σε τετοκυίας,
σού την ευσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος".
Δοξαστικό σταυροθεοτοκίο των αποστίχων του εσπερινού της Πέμπτης.
"Ο βότρυς
επί ξύλου της αφθαρσίας, κρεμάμενος
απέσταξε θείον γλεύκος,
καρδίας κατευφραίνον τας των ανθρώπων,
κακίας παύον δε, την μέθην πάντοτε,
Ιησούς η λύτρωσις των ψυχών ημών".
Από τον σταυρώσιμο κανόνα (τρίτη ωδή) του όρθρου της Παρασκευής, ου η ακροστιχίς: Σταυρού παγέντος, δαιμόνων πίπτει πλάνη. Του Ιωσήφ. Εκ της Παρακλητικής αμφότερα. Ο ίδιος.
Δημοσίευση σχολίου