Ποτέ δεν θα μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες για όσα έγιναν πριν από πάμπολλα χρόνια σ' εκείνη τη βραχώδη λοφοπλαγιά, αλλά μπορούμε βάσιμα να είμαστε βέβαιοι για μερικά από τα κυριότερα γεγονότα. Πριν από τριάντα επτά αιώνες, σε μια εποχή που άγριοι σεισμοί σάρωναν την Κρήτη, ένας Μινωίτης ιερέας προσπάθησε να εξορκίσει τη μεγάλη καταστροφή με μια σπάνια, απελπισμένη πράξη: στη θεότητα του ναού της λοφοπλαγιάς πρόσφερε την πιο μεγάλη θυσία: μια ανθρώπινη ζωή.
Αλλά το θύμα πέθανε μάταια. Ακόμα δεν είχαν σταματήσει οι τελευταίοι σπασμοί του, όταν μια τεράστια και κλιμακούμενη δόνηση γκρέμισε τη στέγη του ναού και τους παχείς πέτρινους τοίχους, σκοτώνοντας τον ιερέα ακριβώς δίπλα στο νεκρό θύμα του. Την ίδια στιγμή η στέγη σκότωσε και δύο άλλα πρόσωπα, που προφανώς ήταν λειτουργοί του ναού: μια νεαρή γυναίκα και ένα άλλο πρόσωπο –δεν γνωρίζουμε αν ήταν άντρας ή γυναίκα-, που φαίνεται πως κρατούσε ένα αγγείο από εκείνα στα οποία συνέλεγαν το αίμα των θυσιασμένων ζώων. Συμπληρώνοντας την καταστροφή, φλόγες κάλυψαν τα ερείπια του ναού, σε μια πυρκαγιά η οποία άναψε από τους λύχνους λαδιού που φώτιζαν τους εσωτερικούς χώρους.
'Ολα αυτά, για ένα αρχαίο δράμα που ανακαλύφθηκε στις μέρες μας, μοιάζουν τώρα καθαρά. Προτού όμως μπορέσουμε να προφέρουμε τη λέξη «ανθρωποθυσία», χρειάσθηκε να περάσουν κάποιες αγωνιώδεις στιγμές, ερευνώντας τα στοιχεία που είχαμε στα χέρια μας.
Γιάννης Σακελλαράκης, Η ποιητική της ανασκαφής (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2003, σσ. 97-98).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου