ροκιές

[...]
Τρέχει η Άννα στο πάρκο
θα την δεί στις κερκίδες ο Φώτης
με σκυφτό το κεφάλι για λίγο
και θ' αρχίσει μετά τις μαγκιές

Να τον κάνει δικό της η Άννα
«Πάμε κάτω;», «Όπου θες, δε με νοιάζει»
Και μασάει την τσίχλα και κοιτάζει παντού
Και σκιρτάει ακόμα με τη ρύση του αίματος
Και κρυφά θα γνωρίσει τη γεύση του σπέρματος
Σιωπηλά θα κοιτάξει τον λεκέ του φορέματος
Και μια Άννα που έγινε κάποτε μάνα
θα χτυπά σαν καμπάνα στων δικών της λαγόνων
το άνοιγμα.

Θα νυχτώσει
και θα μείνουν για λίγο στο πεύκο
που φωτίζει η λάμπα
δε θα τρίζουν οι κούνιες
δεν θ' ακούει καμπάνες
Θα μυρίζει τσιγάρο η ανάσα και μπύρα
-τής θυμίζει αμυδρά τον δικό της μπαμπά-
Θα φιλά τον λαιμό της
Θα κυλάει το χέρι του στη γραμμή του λεπτού τατουάζ.

Και η Άννα θα κοιτάζει ψηλά
Θα ζητάει τα κρυμμένα αστέρια
Και θα τρέχει η ματιά της βουβή
όπως τρέχουν τα σύννεφα
Και σκεπάζουν για λίγο τη Νέα Σελήνη
που φωτίζει για λίγο από μέσα
τη δική της τη μέσα σιωπή.

Άγγελος Καλογερόπουλος, Έτσι είναι. Ακολουθία παραστάσεων (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2010, σσ. 32-33).