περιστάντες εμακάριζον
των νεηνιέων την ρώμην
καίπερ γε ἐὼν ἀποχειροβίοτος
τὸν δὲ ὡς ἐσῆλθε θεῖον εἶναι τὸ πρῆγμα
Ἦ δὴ ὅ τε οὐρανὸς ἔνερθε ἔσται τῆς γῆς
καὶ ἡ γῆ μετέωρος ὑπὲρ τοῦ οὐρανοῦ
ἀποκτείνας δέ μιν οὐκ ἀξίως ἀπηγήσιος Ὀροίτης ἀνεσταύρωσε
καὶ Ἀρίονος ἔστι ἀνάθημα χάλκεον οὐ μέγα ἐπὶ Ταινάρῳ, ἐπὶ δελφῖνος ἐπεὼν ἄνθρωπος
ὡς τῆς ἵππου ταύτης τῶν ἄρθρων ἐπιψαύσας τῇ χειρὶ [...]
τοῦτον ἐξείραντα τὴν χεῖρα πρὸς τοῦ Δαρείου ἵππου
τοὺς μυκτῆρας προσενεῖκαι, τὸν δὲ αἰσθόμενον
φριμάξασθαί τε καὶ χρεμετίσαι *
Στο συλλογικό βιβλίο το σχετικό με τους Σίντιες, Πελασγούς, Ετρούσκους και Έλληνες η άποψη που προτάθηκε με ισχυρά επιχειρήματα είναι ότι επρόκειτο για ομάδες εθνικο-επαγγελματικές που μετακινούνταν αναζητώντας εργασία ή πρώτες ύλες για μέταλλα.
Στην πρώτη περίπτωση εντάσσονται αυτοί που έκτισαν το «Πελασγικό ή Πελαστικό» τείχος των Αθηνών, τους οποίους η Θ. Χατζηγεωργίου τούς θεωρεί «Ηπειρώτες», κτιστάδες της πέτρας, όπως και οι συνεχιστές απόγονοί τους μέχρι σήμερα, φύλα των οποίων μετανάστευαν στην Σατορνία (Ιταλία), ενώ οι Αρκάδες Πελασγοί με αρχηγούς τον Ένοτρον και Πευκέτιον ίδρυσαν εκεί την Ενοτρία, που εσφαλμένα συνδέθηκε με την λέξη «οίνος» και κατέληξε «Οινοτρία», όπως και οι Θεσπρωτοί και Χάονες που άφησαν ίχνη της παρουσίας τους στα ιταλικά τοπωνύμια Αχέρων, Αχερουσία, Δωδώνη, Χώνες κλπ.
[…]
Οι εγκαταστάσεις τους χαρακτηρίζονταν από ένα είδος κατοικίας, της οποίας η αρχιτεκτονική μορφή (κούμα, θόλος) άφησε αρκετά κατάλοιπα και λέξεις που δηλώνουν τον τρόπο δόμησης αλλά και τοπωνύμια στον ελληνικό και ιταλικό χώρο, όπως ήδη έχω επιχειρηματολογήσει σε άρθρο μου που αφορά τον τρόπο και το είδος της κατοίκησής τους.
σημ.21: βλ. Συμβατότητες / Compatibilities, Κύμη, (Kymi / Kimi), Cuma, ko-ma-we-te-ia, κούμοι and κατά κώμας inhabitation
Χάρης Κουτελάκης, Από την Μαύρη και την Άσπρη Θάλασσα μέχρι την μεγάλη πράσινη και τον Ωκεανό. Η Οδύσσεια του Ομήρου ως mediterraneian pilot χωρίς Λαιστρυγόνες και τέρατα (Μια νέα προσέγγιση για την ανθρωπογεωγραφία της Μεσογείου) (έκδ. ιδιωτ., Αθήνα, Δεκ. 2019, σσ. 428-429).
-----
* Στα motto λεξούλες του Ηροδότου, εκ του Ηρόδοτος. Οκτώ νουβέλες και τέσσερα ανέκδοτα (εισ. μτφρ. και πέντε δοκίμια, έκδ. Άγρα (β΄), Αθήνα 2001, σσ. 38-39, 94-95, 94-95, 122-123, 104-107, 160-161, 178-179), που σημαίνουν: «τούς περικύκλωσαν και μακάριζαν τα παλικάρια για τη ρώμη τους», και: «μ' όλο που είμαι άνθρωπος που ζεί από το έργο των χειρών του», και: «τότε αυτός κατάλαβε ότι το πράγμα είναι από θεού», και: «Σίγουρα θα βρεθεί ο ουρανός κάτω από τη γή, και η γή θα κρεμαστεί πάνω από τον ουρανό», και: «πάντως αφού τον εθανάτωσε [ενν. τον Πολυκράτη, τύραννο της Σάμου] ο Οροίτης, με τρόπο που θα δίσταζα να τον διηγηθώ, τον ανεσταύρωσε», και: «και του Αρίονα υπάρχει χάλκινο άγαλμα, όχι μεγάλο, στο Ταίναρο: επάνω σε δελφίνι ένας άνθρωπος», και: «έτριψε με το ίδιο του το χέρι το πράμα της φοράδας […] ύψωσε το χέρι του και το έφερε στη μούρη του αλόγου του Δαρείου, αυτό αισθάνθηκε τη μυρουδιά, καύλωσε και χρεμέτισε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου