ένωση με το Θεό

Εν τω κοινοβίω καθεζόμενος
τω κανόνι ακολούθει *

Για να επιστρέψουμε στην ένωση με το Θεό, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι, παρόλο που η ένωση αυτή αποτελεί καρπό της εγκατάλειψης του εγώ, δεν πραγματοποιείται στον Συμεώνα με την απουσία του εγώ, όπως στον Πλωτίνο και τον Αγιο Αυγουστίνο: η ένωση με το Θεό παραμένει μια εμπειρία, κατά τη διάρκεια της οποίας η εμπειρική συνείδηση παραμένει παρούσα. Ως ωράθη μοι εκείνο το φως, λέει ο Συμεών, ήρθη ο οίκος της κέλλης ευθύς και παρήλθεν ο κόσμος φυγών ως οίμαι προ προσώπου αυτού, έμεινα δε μόνος εγώ μόνω συνών τω φωτί. Η ομοιότητα αυτής της φράσης με τη φράση του Πλωτίνου φυγή μόνου προς μόνον είναι εξωτερική, αφού η επικοινωνία του Πλωτίνου με το Εν έχει εκστατικό χαρακτήρα, ενώ ο άνθρωπος κατά τον Συμεώνα από τη στιγμή που θα λάβει το χάρισμα της όρασης του θείου φωτός περνά όλη του τη ζωή σε αδιάκοπη επικοινωνία με τον Ιησού και αναπνέει το Θεό.

Β. Ν. Τατάκης, Η βυζαντινή φιλοσοφία [1949], (μτφρ. Ε. Καλπουρτζή, έκδ. Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 1977, σ. 146).



-----
* Το motto [: κατά το «έχεις μήνυμα», για να αναφερθώ και σ' εκείνες τις ψυχές που αφήνουν σχόλια στα κρυφά (συρτάρια) της μνήμης!] αναγράφεται στο αναδιπλωμένο ειλητό που εμφαίνεται να βαστάζει στο προσκυνητάρι του ο όσιος Διονύσιος ο εν τω Αθω τε και εκ της Καστορίας ορμώμενος, στην ομώνυμη αθωνική καστροπολιτεία. Αυτόπτης, μετά εικοσαετίαν, εν έτει πια τω 2010ω, ο ίδιος.