η σχέση

πες μου αυτό που δύσκολα λέγεται ανάμεσα στ' αγόρια *

Η ελευθερία μας μπορεί να σημαίνεται διλημματικά (ή-ή), αλλά όταν πρόκειται για τον τρόπο της υπάρξεως οι επιλογές δεν υπακούνε σε διανοητικά σχηματικά διλήμματα, ίσως ούτε και σε σαφείς, για τη σκέψη και τη βούληση, προθέσεις. Παραδινόμαστε στη σχέση ή αρνούμαστε τη σχέση με τρόπο μάλλον ανυπότακτο σε κωδικές προδιαγραφές. Η εκκλησιαστική εμπειρία μαρτυρεί ότι, ακόμα και το στιγμιαίο μνήσθητί μου, λίγο πριν τον θάνατο, αποκαθιστά στην όντως ζωή έναν όντως ληστή. Το ίδιο και η σιωπή μιας πόρνης που πλένει με μύρο τα πόδια του Αγαπημένου της και τα σφουγγίζει με τα μαλλιά της.

Η φύση είναι και το κακό (της ιδιοτελούς αυτονομίας) και η ευλογία (της αυθυπερβατικής σχέσης). Είναι και τα δυό, όχι ως υπαρκτική σχιζοείδεια ή διλημματικός εκβιασμός αλλά ως το πεδίο της ελευθερίας μας, ρεαλιστική προϋπόθεση της δραματικής υπαρκτικής μας περιπέτειας. Είναι ο δεδομένος τρόπος της κτιστής ύπαρξής μας, ο προικισμένος με την ευλογία να μπορούμε να τον υπερβούμε.

Χρήστος Γιανναράς, Το αίνιγμα του κακού (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2008, σσ. 120-121).




-----
* Η φρασούλα στο motto είναι ένα επικίνδυνο στιχάκι (αν με εννοείς) από το ποίημα "Μ' αγαπάς" της Πάολας (κατά κόσμον Παύλος Ρ.) που βρήκα στην συλλογή της Σαλτάρισμα (έκδ. Σιγαρέτα, Αθήνα 1985, σ. 16). Προμετωπίδα στην έκδοση η αφιέρωση: Στα τσόλια και η σημείωση: Το Πάολα το διατηρώ / για να κρατήσω την ευαισθησία / που την σκοτώνει ο αντρισμός // Για να μπορώ να ερωτεύομαι). 'Εστω αυτά πως κατέγραφα στο άωρον τετράδιό μου τη σήμερον, ο ίδιος.

P.S. Συνεκτίμησε και την θέση που εκφράζει από άλλη βέβαια σκοπιά, ο Δημήτρης Πολιτάκης εδωδά για την υστεροφημία μιάς σχέσης, όπως δημοσιεύθηκε στο Βήμα, σήμερα 30 Μαΐου 2011. Ο ίδιος και πάλι.