πρωτο...μαγιά, γλυπτά, Θόδωρος και πεντακόσια...

Δεν ξέραμε αν,
την ίδια στιγμή, με το ωραίο τους
άρωμα, κοινωνούσαν και τους νεκρούς
στον αιθέρα τα λεμονάνθια. *

Τα γλυπτά του Θόδωρου Παπαγιάννη, έτσι όπως τα παρέταξε με τον Μάνο Στεφανίδη στο καταβαραθρωμένο αίθριο του διώροφου Μουσείου Μπενάκη επί της οδού Πειραιώς (με τα ξύλινα εκείνα αλεξήλια να σ' οδηγούν τη ματιά) σε καλούν (αγέρωχα, με ηπειρώτικον, θα έλεγα, αγέρα) να τα επισκεφτείς... το απομεσήμερο, καθότι είναι η ώρα που πέφτει ο ήλιος μεσ' σε κείνο το βάραθρο του αιθρίου, ότε εγείρονται 'αμαρτίας' του βίου 'φαντάσματα' και σου λένε: κοίτα με, κοίτα με, κοίτα με, κοίτα με ξανά, ολόσωμα έτσι όπως στέκουν, του τόπου φαντάσματα, ο άη-Λαός! 'Δαιμόνια στο ρέμα'! Δαιμόνια 'μεσημβρινά'! Και σύ, πόσο παίρνεις δύναμη τότε, ανήμπορος πρώτα να τραβήξεις την ματιά σου από πάνω τους. Οπωσδήποτε πριν από τις εκλογές!

[Αντί άλλης θερμής χειραψίας στον γλύπτη. Ο ίδιος.-]

------
* Στο motto οι λήγοντες στίχοι από το ποίημα "Μπαλάντα του Νοσοκομείου Chervello" του Νικηφόρου Βρεττάκου (από τη συλλογή Σικελικά ποιήματα, έκδ. Αστρολάβος/Ευθύνη Αθήνα 1990, σ.19).