[…]
Την ίδια στιγμή πέρασε ένα αμάξι, ένα πολύ όμορφο ξεσκέπαστο χαμηλό αμάξι, που το σέρνανε χοροπηδώντας δυο λεπτά άσπρα άλογα. Η χαίτη τους και η ουρά τους ανέμιζαν καθώς τρέχανε, οδηγημένα από μια μικρόσωμη ξανθιά κοπέλα, μια γνωστή εταίρα. Δυο μικροί υπηρέτες κάθονταν στο πίσω κάθισμα. Ο Ντιρουά σταμάτησε, νιώθοντας την επιθυμία να χαιρετήσει, να χειροκροτήσει αυτή τη νεόπλουτη, που είχε ανέβει από το εμπόριο του έρωτα, που είχε την τόλμη να κάνει επίδειξη του πλούτου της σ' αυτό το μέρος και αυτή την ώρα των υποκριτών αριστοκρατών, να απλώνει προκλητικά μπροστά στα μάτια τους τη χτυπητή πολυτέλεια που είχε κερδίσει στο κρεβάτι της. 'Ισως ένιωθε λίγο αόριστα πως υπήρχε κάτι κοινό μεταξύ τους, μια ομοιότητα, πως κι οι δυο τους ανήκαν στην ίδια ράτσα, είχαν την ίδια ψυχή, και πως κι η δική του επιτυχία θα ακολουθούσε παρόμοιες τολμηρές διαδικασίες.
Γκυ ντε Μωπασάν, Μπελ-αμί (μτφρ. Χάρης Μίκολου, έκδ. Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1995, σ. 167).
*
Βάδιζε,
βάδιζε,
βάδιζε,
και σκεφτόταν αινίγματα
και μετρούσε την ησυχία στα σοκάκια
και θυμόταν το θόρυβο.
'Υστερα
κατούρησε στη μέση της διαδρομής
δίπλα από έναν κάδο
ευτυχισμένος
μονολογώντας:
«ο έρωτας υπάρχει και χωρίς εμάς»
π.κ.
(αναρτήθηκε στο blog επαναστατικό ποιηταριάτο! -το Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 2012, στις 3:48 π.μ.).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου