'Οτε τη Επιφανεία σου εφώτισας τα σύμπαντα,
τότε η αλμυρά της απιστίας θάλασσα έφυγε... *
'Οσοι δεν φρενάρουν την καρδιά τους από τις υλικές επιθυμίες, τις μη απαραίτητες, - ούτε κάν λόγος γίνεται για σαρκικές επιθυμίες - και δεν συμμαζέψουν τον νού τους μέσα στην καρδιά, για να δοθούν όλα μαζί με την ψυχή στον Θεό, αλλά τα αφήνουν αδέσποτα, διπλή δυστυχία τούς περιμένει.
*
Το ακάθαρτο πνεύμα, φυσικά, δεν βγάζει στην φόρα τις αρετές των ανθρώπων αλλά τις αδυναμίες τους. Οι ελευθερωμένοι όμως άνθρωποι από τα πάθη τους, επειδή δεν έχουν κακία, το κακό το διορθώνουν με καλοσύνη. Εάν ιδούν καμιά φορά κάπου λίγη ακαθαρσία που δεν καθαρίζεται, την σκεπάζουν με [ταφό]πλάκα, για να μην αηδιάση και ο άλλος που θα την έβλεπε. Ενώ εκείνοι που ξεσκαλίζουν σκουπίδια, μοιάζουν με τις κότες...
Γέροντος Παϊσίου αγιορείτου, Επιστολές (από την Β' επιστολή: «Μικρή ευλογία από λίγους «ξηρούς καρπούς»», έκδ. Ι.Ησυχ. Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης 1994, σσ. 154, 135-136).
-----
* Στο motto στιχάκι εκ της Υπακοής των Φώτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου