εταράχθη τα οστά μου

Γυνή πονηρά ανδρί αμαρτωλώ δοθήσεται∙ 

ως πικρά αντίδοτος αυτώ δοθήσεται, 

τους χυμούς των αμαρτιών αναλίσκουσα. *

'Ιασαί με, κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου (Ψλμ. 6,3β). Οστά δε λέγει, ου τα οστά του σώματος, αλλά τας ισχυράς δυνάμεις των λογισμών, αίτινες ως κύματα εταράχθησαν πνεύματι πορνείας κλυδωνιζόμεναι. 'Ωσπερ γαρ εν θαλάσση αρχή και μελέτη των ναυαγίων ο των κυμάτων τάραχος, ούτως εν τη ψυχή αρχή μοιχείας και πορνείας και αμαρτίας ο των λογισμών της διανοίας βορβορώδης τάραχος.

Πρώτον γαρ η ψυχή βορβορούται ταις αισχραίς επιθυμίαις, και ούτως εμπίπτει εις το της πορνείας ναυάγιον.

'Ενθεν ορά τα ηδέα των παθών, εκείθεν τας απειλάς του θεού.

Αλλ’ ώσπερ οι ναύται και οι κυβερνήται, όταν ίδωσιν υπό εναντίων ανέμων αρχομένην ταράττεσθαι θάλασσαν, ταχέως και ανυπερθέτως επί τους λιμένας μεταίρουσι και τον κίνδυνον εκφεύγουσιν, έξω δε απομείναντες κινδυνεύουσιν, ούτως αυτός, τα οστά των λογισμών υπό των ανέμων της φιληδονίας ταραττόμενος, ταχέως επί τον λιμένα της εκκλησίας δράμε, ίνα ακούσης περί σωφροσύνης και αγνείας από των γραφών και των διδασκάλων ότι πόρνους και μοιχούς κρινεί ο θεός, ότι τίμιος ο γάμος (Εβρ. 13,4), ότι λέγει τοις αγάμοις και ταις χήραις ο απόστολος∙ Καλόν αυτοίς εστιν εάν μείνωσιν ως καγώ (Α΄ Κορ. 7,8), ότι απενεχθήσονται τω βασιλεί παρθένοι (Ψαλμ. 44,15), ότι εισίν ευνούχοι οίτινες ευνούχισαν εαυτούς διά την βασιλείαν των ουρανών (Ματθ. 19,12).

Και προ της πορνείας, τα της πορνείας σπέρματα, τα της επιθυμίας τω θεώ εξαγορεύσας ειπέ∙ Ελέησόν με, κύριε, ότι ασθενής ειμι, ασθένειαν φύσεως περικείμενος. 'Ιασαί με, κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου (Ψαλμ. 6,3), τα της ψυχής ενθύμια, εις ασέλγειαν και αμαρτίαν με αιχμαλωτίζοντα∙ 'Οτι ενθύμιον ανθρώπου εξομολογήσεταί σοι (Ψαλμ. 75,11). 'Οτι δε περί των οστέων ου λέγει του σώματος, δηλοί τα εξής. Επάγει γαρ∙ Και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα (Ψαλμ. 6,4α). 'Ινα τοίνυν δείξη ότι ου περί των αισθητών οστέων, αλλά περί των ενθυμίων έλεγε, παραλιπών την σάρκα ψυχής εμνημόνευσε∙ Και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα (Ψαλμ. 6,4α).

Αστέριος ο Σοφιστής, Εκ των υπομνημάτων εις τους ψαλμούς (Ψαλμός ΣΤ', ΒΕΠΕΣ 37, στ. 216,18-217,11).


----- 
* Στο motto αμάρτυρο στην Αγία Γραφή γνωμικό (διότι αν το πούμε «ψαλμικό», ψαλμικό δεν είναι), πιθανώς υπαινισσόμενο το χωρίον Σοφ. Σειρ. 25,16. Εδωδά, ερανισμένο εκ του ιδίου Αστερίου, του και Σοφιστού, ομόφρονος του Αρείου μεν, εκ Καππαδοκίας καταγομένου δε και μαθητού του εν Αντιοχεία Λουκιανού, αλλ' «εκπεσόντος» και «θύσαντος» στους διωγμούς επί Μαξιμίνου... Αστερίου, λοιπόν, του Σοφιστού, Εκ των υπομνημάτων εις τους ψαλμούς (Ψαλμός Γ', ΒΕΠΕΣ 37, σ. 165, 26-27), των αποδοθέντων (ψευδώς) καθ' ολοκληρίαν στον συλλουκιανιστή του, Μέγα Ιερό Χρυσόστομο. Αν και (μετά βεβαιότητος) ο τελευταίος συνέγραψε τα υπομνήματα στους Ψαλμούς δ' έως ιβ', μόνον, σύμφωνα με τις Παρατηρήσεις που δημοσιεύονται εις τα εισαγωγικά του τόμου (ό.π, σσ. 152-153.-Πρβλ. και σσ. 91-92). Ο ίδιος, αυτά σημείωνα.