το χαρακτηριστικό του εγώ

Ο έρωτας μ' έχει, ο αψύς, βαθιά, μεθυστικά ναρκώσει.
Ώ! ας έσπαζε η καρίνα μου! Ώ! Στο βυθό ας κυλούσα! *

Έχουμε λοιπόν ευθύνη για την απώλεια της χάριτος. Αυτή η ευθύνη απαιτεί επαγρύπνηση, απαιτεί προσοχή μεγάλη, αφού αρκεί ένα τίποτα -μια και μόνο σκέψη ματαιοδοξίας- για να εγκαταλειφθεί η ψυχή από το φώς του Πνεύματος.

Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά, το χαρακτηριστικό του εγώ είναι η ικανότητά του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.

Είναι πιθανό να προσεύχεσαι, να σκέφτεσαι, να νηστεύεις, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ σου με ένδοξα ψιμύθια, είτε την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό. Σ' αυτές τις περιπτώσεις ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.

π. Μάξιμος Εγκέρ, Κράτα τον νου σου στον Άδη… (μτφρ. Σ. Χατζή – Γ. Μπάρλας, έκδ. Εν Πλώ, Αθήνα 2009, σ. 51).

-----
* Στο motto στίχος του Ρεμπώ, από το «Μεθυσμένο καράβι» σε απόδοση Καίσαρα Εμμανουήλ, εν Μεταφράσεις (έκδ. Πρόσπερος, Αθήνα 1981, σ. 75).