η αδιάσπαστη συνύπαρξη Καλού και Κακού

Ανθρωπισμός, λοιπόν, ίσον ο εν μέρει Άνθρωπος.*

Η ευρύτερη όμως δυνατή έννοια/πραγματικότητα του «Ανθρωπισμού» είναι, θα το πώ χονδροειδώς, η αδιάσπαστη συνύπαρξη Καλού και Κακού, και στο μεν Καλό δίνω τη σημασία του κοινώς αποδεκτού, του αναγνωρισμένου και γνωστού, εντέλει του ανώδυνου και του κολακευτικού, αν όχι, εν πολλοίς, παραπλανητικού (που το συνοψίζει η φράση «Ο άνθρωπος γεννιέται καλός»), στο δε Κακό αποδίδω τη σημασία όχι μόνο του αρνητικού και του ζημιογόνου όπως αυτά έχουν επιβληθεί, αλλά προπάντων του απαράδεκτου, και κατ' επέκταση του αφανούς, του άγνωστου, του εκ των προτέρων καταδικασμένου.

Άρα, η ευρύτερη έννοια/πραγματικότητα του «Ανθρωπισμού» είναι ό,τι δέχεται ο νυν επικρατών Ανθρωπισμός ΚΑΙ ό,τι δεν δέχεται και στο οποίο δίνει χαρακτηρισμούς του είδους «σατανικό», «αφύσικο», «ανήθικο», «απάνθρωπο» κ.τ.λ.

Έτσι όπως όρισα το Κακό, με όλες τις παράλληλες συνισταμένες του, οι οποίες λειτουργούν τόσο σε ηθικό όσο και σε πολιτικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, ερωτικό, καλλιτεχνικό επίπεδο, αυτό δεν είναι άλλο από το Απρόσβατο.

Τί συμβαίνει όμως;

Αποκλείοντας πρωθύστερα το Κακό ως Κακό, άρα ως μη αποδεκτό, νομίζουμε ότι περιορίζουμε τον αποκλεισμό αυτόν μόνον στο αφανές Κακό όπως κοινώς το εννοούμε και που πιστεύουμε ότι υπάρχει στην περιοχή του Απρόσβατου, κάνοντάς το όμως αυτό καταδικάζουμε και το Καλό που δεν μπορεί παρά να εμπεριέχεται στην περιοχή αυτή, άρα, στο όνομα του καλού ή του Κακού, [...] διαγράφουμε μία ολόκληρη αφανή ήπειρο, όπως είναι το Απρόσβατο, και με τη διαγραφή αυτήν απαγορεύουμε την εμφάνιση ΚΑΙ εκείνου που θεωρούμε Κακό ΚΑΙ εκείνου που είναι όντως Καλό, διότι και τα δύο αυτά συνυπάρχουν αδιαχώριστα στην περιοχή του Απρόσβατου,

ο φόβος μας όμως -περί φόβου πρόκειται- ότι θα εμφανιστεί κάτι που δεν συνάδει με την παγιωμένη εικόνα μας περί Ανθρωπισμού, δεν μάς αφήνει να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να αναζητήσει και να διερευνήσει το Απρόσβατο

επειδή το έχουμε εξαρχής κατατάξει στην αρνητική πλευρά του Ανθρώπου [...]

Δημήτρης Δημητριάδης, Το απρόσβατο (έκδ. Alloglotta, Αθήνα 2013, σσ. 155-157). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 154).