η εμβάπτιση του σώματός σου τού παρόντος στο παρελθόν

« [...] Όμως θαύμα παράδοξο και ξένο,
ουδείς φορώντας σάρκα ήρθε ποτέ εδώ, εκτός απ' εκείνον
που εκοπίασε περισσότερο στο ρήμα του Ευαγγελίου,
κι εσένα που δέχτηκες την έσχατη ταπείνωση».*

Ήρθε τότε εκ του φωτός φωνή πραεία, η οποία συνέτριψε τον αέρα τον ακατανόητο σε ηδύτητα, και τρεις λόγους ελάλησε που ακούγοντάς τους η καρδιά του ξεχείλισε ευφροσύνη. Και παρευθύς όπως είχε ανεβεί έτσι και κατέβηκε, στην κατάσταση την οποία βρισκόταν πριν αρπαγεί εις τα ύψη. [...]

Παρουσίες που συντροφεύουν τις κρυφές σου ώρες. Είναι η εμβάπτιση του σώματός σου τού παρόντος στο παρελθόν που δίνει πνοή στις σκιές, που φανερώνονται στο τώρα και συνομιλείς μαζί τους, χωρίς να παρεμβάλλεται ανάμεσα ο αδιαπέραστος χρόνος. Την απομόνωσή σου επέβαλε ο κόσμος που αναδυόταν μέσα σου και ήθελε να σαρκωθεί.

Ο κόσμος αυτός που μπορούσε κάπου να ενταχθεί και να σού δώσει μια ταυτότητα. Οι προσπάθειές σου να πλησιάσεις τον άλλον άνθρωπο, να σχετιστείς και να αναπαυτείς κοντά του, αποτύγχαναν εξαρχής.

*

Την Πλατυτέρα στη χρυσή κόγχη της Αγίας Σοφίας θαυμάζεις. Καθισμένη στον θρόνο Της η σιωπηλή Μητέρα ακούει τα λόγια τα δοξαστικά της ανθρώπινης ικεσίας. Δεν αισθάνεσαι εκμηδενισμένος από τον πελώριο τρούλο, το ύψος ή τις εσωτερικές μεγάλες επιφάνειες. Οι δυνατοί πεσσοί, που ελαφρύνονται απ' των διαβατικών το υπολογισμένο άνοιγμα, δείχνουν μια νέα μορφή του χώρου.

Ταυτίζεις την αρχιτεκτονική σύνθεση με τον κατακόρυφο άξονα του ίδιου του σώματός σου. Συνδέεσαι με τη σύνθεση των αρχιτεκτονικών γραμμών, νιώθεις τον εαυτό σου να είναι ο πυρήνας στο όλο αρχιτεκτόνημα. Περιβάλλει το είναι σου, αγκαλιάζει το πρόσωπό σου.

Διαβαίνεις από τον σφηνωμένον ανάμεσα σε πολυκατοικίες ναΐσκο του Σωτήρος της εποχής των Παλαιολόγων, οπότε και αποτελούσε τμήμα μεγάλης Μονής, και έχει πάρει κλίση μετά τον σεισμό, στη γωνία Εγνατία και Παλαιών Πατρών Γερμανού. Υπήρχε συνήθειο στους Θεσσαλονικείς επί τουρκοκρατίας, όσοι είχαν χάσει άλλα παιδιά, να βαφτίζουν τα μωρά τους στο εκκλησάκι αυτό, δίνοντάς τους το όνομα του Σωτήρος. Δεν είχε γίνει ποτέ τζαμί, καθώς βρισκόταν, πριν την τελευταία τροποποίηση του ρυμοτομικού σχεδίου της περιοχής, ανάμεσα σε σπίτια στην αυλή ιδιωτικού σπιτιού της οδού Γαλερίου, και ήταν πολύ μικρό.

*

Οι εορταστικές πανηγύρεις, ιδιαίτερα του Αγίου Δημητρίου κοντά στη Χρυσή Πύλη κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου, είναι σ' ολόκληρο τον μεσογειακό κόσμο γνωστές. [...] Η ιερή σύναξη στον Ναό του Πολιούχου βαστάει τρεις ολονυκτίες, με δοξολογίες και ύμνους κάτω από το φώς των λαμπάδων. Επιβλητικές παρελάσεις διασχίζουν τις κεντρικές αρτηρίες της πόλης. Οι άρρωστοι αλείφουν με το μύρο του αγίου τις πληγές, κι αυτές μαραίνονται και εξαφανίζονται. Οι ταξιδιώτες που περνούν από την πόλη σπεύδουν να τόν τιμήσουν. Όλοι οι λαοί που συνωστίζονται γύρω από τη μητρόπολη της Μακεδονίας έκθαμβοι παρακολουθούν τους άθλους Του, τα θαυμάσια που επιτελούνται.

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος, Ο πιο σύντομος δρόμος (έκδ. Αθ. Αλιντζή, Θεσσαλονίκη 2022, σσ. 168, 169, 25-26, 118, 119). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 169).