το σώμα δεν λέει ποτέ ψέματα

Μόνο η καρδιά παραμένει
το ίδιο ευάλωτη και το ίδιο αδίστακτη.
Σφίγγει για να αντέξει κάποιο ανεξήγητο βάρος
και πετρώνει. Είναι από μόνη της
μια μονάδα μέτρησης βάρους και ήττας.*

ΕΡΜΙΟΝΗ: [...] Βλέπω συνδυάζετε το αλκοόλ με την ηλιοθεραπεία. Ό,τι πρέπει για να ταλαιπωρήσετε την καρδιά σας.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Θα με ειρωνευτείτε ως καρδιοχειρουργός, αλλά τι αξία έχει μια καρδιά χωρίς λίγη ταλαιπωρία;
ΕΡΜΙΟΝΗ: Ειρωνεία όχι, αλλά κάποια συγκατάβαση με την άγνοια κινδύνου σας, ναι, θα την έχω. Μπορώ να σάς φανταστώ νεότερο.
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Δηλαδή;
ΕΡΜΙΟΝΗ: Είστε το είδος του άντρα που έχει μάθει να τού χαρίζονται όλοι. (Διστάζει.) Με πόσες γυναίκες και άντρες έχετε κοιμηθεί;
ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Μάλλον μού δινετε μεγάλη αξία.
ΕΡΜΙΟΝΗ: Έχετε κάτι κοινό με τον θείο μου. Το βλέμμα τού ταπεινωμένου λιονταριού. Σάς ερωτεύονται για μια θλίψη που δεν έχετε πραγματικά.

*

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: Εσείς γιατί πιστεύετε ότι τον υπερασπίστηκα;
ΕΡΜΙΟΝΗ: Γιατί δεν σάς ένοιαζε. Δεν είναι ότι αδιαφορείτε για μια καρδιά που κινδυνεύει. Απλώς προτιμάτε να την ταλαιπωρήσετε για να νιώσετε ζωντανός. Για να αποδείξετε ότι δεν είστε ένας κοινός θνητός. (Τον αφήνει και βγαίνει από την σκηνή.)

*

ΟΡΕΣΤΗΣ: [...] Και πάντα με κοιτούσε [ενν. τον σκύλο του, τον Πυλάδη] στα μάτια σαν να με βλέπει ολοένα και καθαρότερα. Σαν να πήγε στο φεγγάρι και να κατάλαβε τι σημαίνει το βάρος στα πόδια και η έλλειψή του.
ΠΥΘΙΑ: Τί σημαίνει;
ΟΡΕΣΤΗΣ: Τί νόημα έχει να πατήσεις σ' έναν άλλο πλανήτη με το βάρος της παλιάς σου ζωής; (Μετανιώνει που τής ανοίχτηκε.) Πάω να βοηθήσω την αδελφή μου.

*

ΕΡΜΙΟΝΗ: [...] Γι' αυτό βιάζεται να σού δώσει το μωρό η Ηλέκτρα. Δεν χρειάζεται να τη γιατρέψεις για να μάθει να το αγαπά. Το λατρεύει. Τόσο που θέλει να τού δώσει μια ευκαιρία μακριά της. Να αλλάξει τη μοίρα τού μωρού, όχι με το αίμα που κυλάει στις φλέβες του, αλλά με την αγάπη που θα τού χαρίσει κάποια άλλη. Και να 'σαι σίγουρη ότι ούτε ο Ορέστης ούτε κανένας δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει από το να σού το δώσει.

*

ΟΡΕΣΤΗΣ: Θαυμάζω τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τα μάτια και το μυαλό τους. Εγώ τα τρέμω. Δεν τούς έχω καμία εμπιστοσύνη. Γι' αυτό κι έχω μάθει να τα ξεγελάω. Δεν το κάνω με δόλο, αλλά από άμυνα. Υπάρχει καλύτερη κρυψώνα από το να κάνεις τον άλλο να κοιτάξει αλλού;

*

ΟΡΕΣΤΗΣ: [...] Όλοι οι άντρες σαν κι εσένα θέλουν. Δεν σάς καυλώνουν τα νιάτα αλλά η υποταγή. Η ανοχή μας όταν μάς ανοίγετε. Το σώμα δεν λέει ποτέ ψέματα.

*

ΟΡΕΣΤΗΣ: [...] Ξέρεις γιατί μού αρέσουν οι άντρες σαν κι εσένα; Γιατί κατά βάθος είστε ηλίθιοι. Κι ο χαρακτήρας σας φαίνεται στο βλέμμα σας όταν χύνετε. Όλη η βλακεία συμπυκνωμένη στον χυμό σας. Φαντάσου τα αμέτρητα υποψήφια παιδιά ενός βλάκα στα φλόκια του.

*

ΟΡΕΣΤΗΣ: Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησες να με πιστέψεις, αλλά δεν σε άφησα. Έπρεπε να με υποπτεύεσαι. Γιατί ο κόσμος το έβλεπε στα μάτια σου και με υποπτευόταν κι αυτός. Κι όσο σε μισούσαν που με υπερασπιζόσουν, τόσο δεν πήγαινε κανενός το μυαλό στην αδελφή μου. Ξαλάφρωσες τώρα ή θες και να σ' τον παίξω. (Αφήνει τον Απόλλωνα μουδιασμένο και βγαίνει.)

*

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ: [...] Θα πούμε ότι δεν άντεξες αυτά τα τέρατα. Ότι έγινες η φωνή του θεού και το χέρι της δικαιοσύνης. Θα πούμε αυτό που θέλουν να ακούν οι άνθρωποι για να αντέξουν τη φρίκη. Εξηγήσεις θέλουν. Γιατί τα μεγαλύτερα μυστικά πρέπει να έχουν το μικρότερο βάρος.
[...]
Αυτός είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Το βάρος. Αυτό είναι η μοίρα μας, αυτό είναι το κακό που μάς διαβάλλει. Όλα είναι φτιαγμένα για να πέφτουν και να διαλύονται. Οι άνθρωποι, τα αισθήματα, οι αναμνήσεις. Κοίτα το φεγγάρι. Μπορεί σ' ένα πλανήτη χωρίς βάρος η μοίρα μας να είναι αλλιώτικη. Μπορεί η ευτυχία μας να είναι απλώς ένα σύμπτωμα από την έλλειψη βάρους. Κοίτα το φεγγάρι και φαντάσου μια ζωή μακριά. [...]

Μόνο εσύ μπορείς να βάλεις ένα τέλος
στον κύκλο του κακού.
Δεν είμαστε τα τραύματά μας.
Οι ουλές μας δεν είναι δέρμα αλλά μπαλώματα.
Δεν θα ζείς για πάντα μέσα στο τραύμα.
Κάποια στιγμή θα γίνει ένα αδιάφορο σημάδι.**

Γιάννης Σκαραγκάς, Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους (έκδ. Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου & Νεφέλη, Αθήνα 2023, σσ. 32-33, 35, 40-41, 51, 56, 58, 59, 60, 76). - Το motto κι η κατακλείδα εκ του ιδίου (ό.π., σ. 34, μιλάει η καρδιοχειρουργός Ερμιόνη & σ. 62, όπου αποφαίνεται η ψυχίατρος Πυθία).