το άκτιστο ρούχο της αγάπης

Η μητέρα μου σκέφτηκε ότι για να μη θέλει να σωθεί
όπως τα αδέλφια του [ενν. του κουταβιού],
ή δεν καταλάβαινε την ευκαιρία ή δεν την καταδεχόταν.
Και στις δύο περιπτώσεις είχε κάτι βιβλικό το πείσμα του.
Σαν τον ασκητή που οι ουρανοί τού στέλνουν ανθρώπους
να τον σώσουν,
αλλά εκείνος περιμένει τον ίδιο τον θεό.*

Από την πρώτη στιγμή που τον είδα, είχα άσχημο προαίσθημα γι' αυτόν. Μού δημιουργήθηκε αμέσως η ιδέα ότι αυτός ο άνθρωπος θα γινόταν αιτία να μού συμβεί κάποιο κακό. Το άχαρο σώμα του στεκόταν μπροστά μου με αέρα κυρίαρχου, παρόλο που τίποτε πάνω του δεν ήταν ούτε δυνατό ούτε όμορφο. Αρκετά μεγάλος σε ηλικία, όχι όμως γέρος.

Σ' αυτήν την ηλικία που ο κυνισμός έχει διαποτίσει τα κύτταρα με τρόπο μη αναστρέψιμο και που ο ενστερνισμός και τού πιο απωθητικού ενδεχομένου έχει πλέον συντελεστεί· αλλά κι ακόμη περισσότερο,

σ' αυτήν την ηλικία που η βουλιμία δεν μπορεί πια να χαλιναγωγηθεί ή έστω να περιοριστεί, ούτε καν από την πιθανότητα μιας πρόσκαιρης ανορεξίας, αφού ο κύκλος της ζωής έχει αρχίσει να κλείνει, και η ανάγκη για την απόκτηση των ακόμη αναπόκτητων αγαθών είναι επιτακτική.

Όχι όμως και τόσο μεγάλος από την άλλη, ώστε να έχει αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το τέλος της ζωής του, την ώρα που η συνείδησή του θα αναγκαστεί να αποκολληθεί από τον βλαστό που τη συγκρατεί και να επιβιώσει μόνη της στα αχανή πεδία,

χωρίς την προστασία του κτισμένου κόσμου·

τότε που το μόνο που θα τη συνοδεύει θα είναι το άκτιστο ρούχο της αγάπης. [...]

Γιάννης Μαυριτσάκης, Κρεουργία (V. από τον τελικό μονόλογο της Αγαύης - έκδ. Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου & Νεφέλη, Αθήνα 2021, σσ. 55-56).

-----
* Το motto όμως εκ του Γιάννη Σκαραγκά, Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους (έκδ. Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου & Νεφέλη, Αθήνα 2023, σ. 19, μιλάει ο 'αυτιστικός' Ορέστης).