συγχρονίστηκε με την ευρωπαϊκή

«τη μουσική (στην ποίηση) πρώτα κι απ' όλα νά 'χετε στο νου σας.
Όλα τ' άλλα δεν είναι τίποτ' άλλο παρά τεχνικά λόγια»
Βερλαίν *

[...] αφού πια η Δημώδης Ποίηση έδωσε τη θέση της ή συγχρονίστηκε με την ευρωπαϊκή, παρακολουθώντας και αφομοιώνοντας τάσεις-Σχολές, ήταν φυσικό να ακολουθήσει κι όλες τις νεότερες αναζητήσεις.

Και σαν πρώτο δεδομένο ήταν κι αυτό που προηγήθηκε και στις μεγάλες χώρες: η απαλλαγή απ' τους δυό ανυπόφορους τύραννους, δηλαδή τον προκαθορισμένο αριθμό συλλαβών όλων των στίχων ενός ποιήματος και την αψεγάδιαστη ρίμα, που δύσκολα και σπάνια τα κατάφερναν τέλεια και τα δυό, ακόμα και δόκιμοι ποιητές.

*

Αξιοσημείωτο ότι, ενώ ο Φουτουρισμοσουρρεαλισμός προκαλούσε με την ακατάσχετη 'παραγωγή' του Ευρώπη, Αμερική, Ρωσία, εδώ, ακόμα και στη δεκαετία του 1920, περιορίζονταν οι ποιητές μας στα γνωστά ποιητικά πλαίσια. Ώς που το 1930 είδαν το φώς της δημοσιότητας τα πρώτα φουτουριστοσουρρεαλιστικά ποιήματα του Θ. Ντόρρου. Τον επόμενο χρόνο παρουσιάστηκαν τολμηρότερα αλλά και 'τεχνικότερα' ποιήματα του Γ. Σεφέρη, όπου μαζί του συμβαδίζανε, με το δικό του βέβαια ύφος ο καθένας, οι: Α. Εμπειρίκος, Οδ. Ελύτης, Δ. Αντωνίου και ο πιο πιστός ώς το τέλος της ζωής του φουτουριστοσουρρεαλιστής Νίκος Εγγονόπουλος που με τα ποιήματά του προκαλούσε ποικίλες αντιδράσεις και κριτικές.

*

Με το παραμέρισμα λοιπόν της μετρικής και στιχουργικής της Ποίησης που τυραννικά απαιτούσε στίχους σοφά μοιρασμένους στο χαρτί με άψογες ρίμες, με μουσικές συνηχήσεις ή συνιζήσεις, με αποφυγή χασμωδιών και προπαντός τη χρησιμοποίηση ελεύθερα όλων των λέξεων, απλοποιήθηκαν φαινομενικά σε τέτοιο σημείο οι προϋποθέσεις, που ο καθένας νομίζει απλό παιχνιδάκι το 'σκάρωμα' ποιημάτων.

Μα δεν είναι έτσι. Δυστυχώς και η φουτουρισμοσουρρεαλιστική ποίηση έχει τις δυσκολίες της: κυνηγήματα κι επιλογή εντυπωσιακών λέξεων (λεξιθηρία) και παράλογο, παράταιρο συνταίριασμα φράσεων έτσι που να μη μπορεί να βγάλει νόημα ο αναγνώστης ή ο ακροατής.

*

Άραγες νά 'ναι σωστή η γνώμη πως όσοι δε μπορούν να μιμηθούν ή ν' αποχτήσουν την καλλιλογία ύφους, γλώσσας, δεξιοτεχνίας, αρμονίας και λοιπών χαρισμάτων άξιων ποιητών-λογοτεχνών, καταφεύγουν απελπισμένοι σε παράλογες επινοήσεις μ' αποτέλεσμα να κατασκευάζουν τα γνωστά γριφώδη κι εκτρωματικά, επικαλούμενοι μια νέα τάχα αισθητική με τις δικές της τάχα εκφραστικές αναζητήσεις;

*

Ωμή διαπίστωση πως η κατάργηση της Στιχουργικής και γενικά των κανόνων της Ποίησης, άνοιξε το δρόμο μιας ποιητικής παραγωγής και υπεραφθονίας, ολοφάνερα περισσότερο από χόμπυ παρά από ποιητικό πάθος.

Τριαντάφυλλος ή Λευτέρης Παπάζογλου, Μύθος υπερφυής και δόλιχος έμμετρος (Πρόταξη μικρού δοκιμίου Ποίησης), (έκδ. Intenational time, Αθήνα 1991, σσ. 42, 43-44, 44). - Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σσ. 46-47, 48, 55).