μύθος υπερφυής και δόλιχος, έμμετρος

«Μες στην καρδιά μας οι θεοί γεννιούνται,
μες στην καρδιά μας οι θεοί πεθαίνουν».
Ν. Κρανιδιώτης

Ι

Στην άμιλλα αρχαίων λαών
ποιός θε να πεί το πιο μεγάλο ψέμα
σκαρφίστηκαν αρίφνητες 'γεννήσεις'
με μύθο εκκωφαντικά Υπερφυή...

Όμως, απ' όλες τις γεννήσεις, τρεις είναι
οι πιο τρανές που εντυπωσιάζουν
κι αφήνουν ενεούς τους αφελείς.

Πρώτος λοιπόν τρανταχτός Μύθος Υπερφυής
η 'Αμήτωρ' θεά Αθηνά
που εκμαιεύτηκε απ' το 'κάφκαλο'
του Σεξουαλαρσίζη θεού Δία!...

Μα ακολούθησε έτσι σαν εκδίκηση
κι απάντηση ίσα κι όμοια προς τον κερατιάρη
ο Μύθος του 'Απάτορα' θεού Άρη
που τον 'παιδόπιασε' η θεά Ήρα
'οσφραίνοντας' ευφραντικά το Άνθος
της 'σπερματόγονης' Ανθούσας!!!

Και να! Στερνά από δεκαριές αιώνες
χειροπιαστή πλαστογραφία Μύθου Υπερφυή:

Ολόλευκος κι ανέγκιχτος,
μοσκομύριστος Κρίνος,
ποτισμένος με αχνιστό θεϊκό... σπέρμα (!)
(κατά διαβεβαίωση ψευτομυθομανών).

Και κρατημένος (ο Κρίνος)
σε κρινοδάχτυλα Αγγέλου αμφιβόλου... φύλου
προσφέρθηκε σε Άσπιλη (το κατά πόσο;) Παρθένα.

Κι αυτή, με αγαλλίαση 'εμύρισε' τον κρίνο
καιαιαι Ώωωτί θάμα Μέεεγα!
(πάλι με διαβεβαίωση μυθομανών).
Ε π ε τ ε λ έ σ θ η
(όχι από τη μήτρα, μα από τα ρουθούνια!!!)
Η 'πρώτη' τεχνητή 'γονιμοποίηση',
κοσμοϊστορική, μοναδική
κι ανεπανάληπτη στη διαδικασία της
για όσους βέβαια τυφλώττοντες πιστούς
που δε γνωρίζουν
της θεάς Ήρας το 'Ανθόπιασμα'...


ΙΙ

Όντας γλυκοσουρούπωνε,
έπεμπε γνέψιμο ερωτιάρικο
ο Αλεξαντρινός πάλε ποτέ Φάρος
στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας.

Και οι κήποι οι Βαβυλώνιοι, με τη σειρά τους
αναστενάζαν ποθοπλάνταχτα ψελλίζοντας:
Αχαάχ! τι ομορφότεροι,
τί σπουδαιότεροι που θά 'μασταν
αν ορθωνότανε ανάμεσό μας
καν της Ακρόπολης ο Παρθενώνας
καν ο Ναός του Ολύμπιου Δία, που,
αν κι ερειπωμένος, μεγαλόπρεπα
φαντάζουν οι καλλίγραμμες κολόνες του
όσες ορθές κι όσες οριζοντίως βρίσκονται...
......................................................................
θαυμάσιες περιγραφικές εικόνες
φουτουροειδυλλιακής μαγείας:
φιλεί ο Υμηττός τη Σαρακίνα, μα
και τα Μάταλα με τις αγριοσπηλιές.

Του βρόντου χορεύει η εφτάπεπλη Σαλώμη(!)
γιατί (εξόν απ' τους αιώνιους κι αγιάτρευτους
σερνικούς ηδονοβλεψίες),
ο ξέφρενος ντερβίσης και στριπτίζης
οίστρος της
αφήνει ασκαντάλιστες τις Σουφραζέτες
που όντας ξαπλωμένες
στα παχιά ντιβάνια τους
χαϊδεύουν από εθισμό τα... εφηβαία τους!,,,

Τριαντάφυλλος ή Λευτέρης Παπάζογλου, Μύθος υπερφυής και δόλιχος έμμετρος (Πρόταξη μικρού δοκιμίου Ποίησης), (έκδ. Intenational time, Αθήνα 1991, σσ. 76-77).