κριτήριο είναι η συντροφιά....

Για δές:

(...) Ανάσκελα στο μαύρο σκοτάδι θυμάσαι (...)
και

(...) Η φωνή μόνη της είναι συντροφιά, όχι όμως αρκετή (...)


Γνωρίσαμε τόσα χρόνια επί της γής την συγκίνηση, να ραγίζει εις βάθος την καρδιά, να σπάει στα δύο το ρόδι, συντρίμμια να πέφτουν, να χύνουνται από δώ κι από κεί, το σώμα να χάνει κάτω απ’ τα πόδια το στήριγμα, να ίπταται, μάλλον να μένει μετέωρο, κρεμασμένο, να στροβιλίζεται σε κυκλοτερή σάμπως δερβίσικο χορό, στην δύνη τού απώτερου, απ’ όπου επιστρέφοντας συνθέτει τους όρους μιάς ειρήνης μοιραίας, μιάς ειρήνης νικίειου, σαν την από την άνοιξη του τέσσερα δύο και ένα προ Χριστού. Το ξέρω. Ούτε κι αυτή θα κρατήσει για πολύ. Ακόμη κι αν ορίσουμε να διαρκέσει για πενήντα τόσα χρόνια. Ακόμη κι αν ορίσουμε τις διαφορές που κάποτε-κάποτε θα παρουσιάζονται να λύνουμε με κοινές συζητήσεις και συμφωνίες ξυνές.


(...) Γιατί λίγο-λίγο, εκεί που κείτεται, ο καημός για συντροφιά ξαναγεννιέται (...)

(...) Πάντως μια κάποια διανοητική δραστηριότητα οσοδήποτε ισχνή είναι για την συντροφιά συμπλήρωμα αναγκαίο (...)

(...) Κριτήριο είναι η συντροφιά. Ποιό από τα δύο σκοτάδια είναι προτιμότερο για συντροφιά (...)

(...) Και το να κάνει κανείς σύγχυση κι αυτό συντροφιά είναι. ‘Ως ένα σημείο. Κάλλιο μια ελπίδα αγύρτισσα παρά τίποτα (...)

Μια συγκίνηση έστω ίχνη.
Τίποτα σημάδια απελπισίας.

Κάποιο αίσθημα χρεοκοπίας.
Χωρίς να βγεί από τον τύπο του.

Δύσκολο εγχείρημα.

(Από την ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ , ίνα το μήλον της έριδος γίνει αρνάκι, όπως και πρώτα. Την ραχοκοκκαλιά απετέλεσαν επτά χωρία ανάκατα παρμένα από το κείμενο περί ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ (1980) του ιρλανδού φάντη Σαμουήλου Beckett, (1906-1990), έκδ. Γαβριηλίδη 1995).