τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός...

Με άλλα λόγια, οι λέξεις της ποιήσεως είναι μετωνυμίες: μετωνυμίες του Θεού, προς τον οποίον ταυτοχρόνως αναγγέλλουν την ύπαρξή τους και εκπορεύονται ως θεοφάνειες, δηλαδή ως ιδρυτικά ονόματα της ουσίας των πραγμάτων.

Γι' αυτό ο ποιητής είναι έκθετος στους κεραυνούς του Θεού. διότι αναγγέλλει τις λέξεις του ως θεοφάνειες, την ίδια στιγμή που τίς εκφέρει ως εκρήξεις ανθρωποφάνειας, ως κόσμους ανθρώπινους και όνειρα των ανθρώπων, ως φευγαλέες σκιές και πάθη συγκλονιστικά της ανθρώπινης καταστάσεως, ως ονομασίες, τέλος, του εδώ και του τώρα των ανθρώπινων υποθέσεων, ως ονομασίες του εγκόσμιου σπαραγμού.

Η τραγική σύγκρουση ανάμεσα στη θεοφάνεια των λέξεων του ποιητή και την ανθρωποφάνεια του ποιητικού του σώματος είναι αυτό που εκθέτει τον ποιητή στους κεραυνούς του Θεού. Και είναι επίσης αυτό που ορίζει την ποίηση ως αγιότητα, ήτοι ως εκφορά των μετωνυμιών του Θεού:

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και παίρνουνε τον μόσχο της, κι αφήνουν
τη δροσιά τους.
Κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια
της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.

Σ' αυτή την κίνηση της ποιήσεως του Διονυσίου Σολωμού μόνο αν στήσουμε το αυτί μας ιδιαίτερα προσεκτικά στον πρωταρχικό ήχο, σ' αυτό το pianissimo που καταδυναστεύει την έκφραση, θα μπορέσουμε να αποκαλύψουμε τη σύγκρουση που κάνει το ποιητικό σύνθεμα πράγματι "το επικινδυνότατο έργο", για να χρησιμοποιήσω πάλι τη διατύπωση του Heidegger.

Ο πρωταρχικός ήχος είναι επικίνδυνος διότι αποκρύπτει τη θεοφάνεια, τη στιγμή που αποκαλύπτει την ανθρωποφάνεια του οραματισμού, τη φύση δηλαδή στην πιο ευτυχισμένη της μορφή, και συγχρόνως αποκρύπτει την ανθρωποφάνεια του οραματισμού τη στιγμή που αποκαλύπτει τη θεοφάνεια των λέξεων: "νερά χαριτωμένα".

Η Χάρις είναι θεουργία, και τα χαριτωμένα νερά, τα νερά της Χάριτος, είναι η μετωνυμία του Θεού - μια μετωνυμία της θεουργίας η οποία αναγγέλλεται στην "άβυσσο τη μοσχοβολισμένη", στον χαϊντεγγεριανό Abgrund, αν μού επιτρέπεται ο γερμανισμός, που σημαίνει απουσία ή καλύτερα έμφοβη παρουσία της απουσίας.

Ο Διονύσιος Σολωμός είναι έκθετος στους κεραυνούς του Θεού, διότι οι λέξεις που συγκροτούν την κίνησή του την ποιητική είναι το φοβερό βήμα: μια μετωνυμία της μετωνυμίας.

Διότι η Χάρις είναι μετωνυμία του Θεού, ο οποίος ως όνομα είναι μετωνυμία του ακτίστου.

Γράφει ο "νεαρός" τότε Στέφανος Ροζάνης από τις νύχτες της Ασσίζης του, (σήμερα: ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ, (έκδ. Ψυχογιός 2005, σσ. 85-7)). Εύχομαι για έναν λόγο καθάριο, διάφανο, αρρενωπό. Λόγον θεοφανείας. Αν κάτι δεν αντέχει στα εγκαύματα που προξενούν οι αστραπές, εγώ τουλάχιστον, το αποστρέφομαι. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει. 'Ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...