Η φωνή που μάς ελκύει και τα πάθια κι οι καημοί

Οι Σειρήνες είναι η ασύλληπτη και απαγορευμένη μορφή της ελκύουσας φωνής. Δεν είναι ολόκληρες (: γυναίκες) παρά μόνο τραγούδι.

Απλή ασημένια γραμμή μες στη θάλασσα, βαθούλωμα του κύματος, σπηλιά ορθάνοιχτη ανάμεσα στα βράχια, ακρογιάλι λευκότητας,

τί είναι, στο ίδιο τους το είναι, άλλο εκτός από την ολοκάθαρη κλήση, το ευτυχισμένο κενό του ακούσματος, της προσοχής, της πρόσκλησης σε παύση;

Η μουσική τους είναι το αντίθετο ενός ύμνου: καμιά παρουσία δεν σπιθίζει στα αθάνατα λόγια τους. Μόνο η υπόσχεση ενός μελλοντικού άσματος διατρέχει τη μελωδία τους.

Αυτό με το οποίο μάς θέλγουν δεν είναι τόσο αυτό που μάς κάνουν να ακούμε, αλλά αυτό που λάμπει στο απόμακρο βάθος των λόγων τους, το μέλλον αυτού που τώρα μάς λένε.

Το γήτεμά τους δεν γεννιέται από το τωρινό τους τραγούδι, αλλά από αυτό που δεσμεύεται να είναι (:αυτό το τραγούδι). Επομένως, αυτό που οι Σειρήνες υπόσχονται να τραγουδήσουν στον Οδυσσέα είναι το παρελθόν

των δικών του άθλων, που σχηματίστηκαν για το μέλλον σε ποίημα....
…
Προσφερόμενο άνευ περιεχομένου, το τραγούδι δεν είναι παρά η έλξη του τραγουδιού, όμως δεν υπόσχεται στον ήρωα τίποτε άλλο παρά μόνο το αντίγραφο αυτών που έζησε, υπέφερε, τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό που είναι αυτός ο ίδιος.

MICHEL FOUCAULT, Ο στοχασμός του έξω –για τον Maurice Blanchot-, (έκδ. ΠΛΕΘΡΟΝ 1998, σσ.45-6)

'Ερχεται ως συνέχεια από το προηγούμενο.