Στην αρχή ήταν χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ σ' ένα κόσμο ραγισμένο
μ' ένα κουρελιασμένο Θεό που γύριζε από πόρτα σε
πόρτα ζητιανεύοντας την ύπαρξή του.
Φιληθήκαμε
κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον...
Τάσος Λειβαδίτης, Γένεσις, (Ποιήματα 1958-1974).
Στην αρχή ήταν χάος.
Μετά γεννήθηκα εγώ σ' ένα κόσμο ραγισμένο
μ' ένα κουρελιασμένο Θεό που γύριζε από πόρτα σε
πόρτα ζητιανεύοντας την ύπαρξή του.
Φιληθήκαμε
κι άρχισε να σκοτώνει ο ένας τον άλλον...
9 σχόλια:
"μα δεν υπάρχει ύστερα" !
με συγχωρείτε, τραγί μου, ήτο εντελώς αυθόρμητο. δε θα ξαναματασυμβεί.
Κ όμως, δεν υπάρχει ποτέ ύστερα. :-) Όσες φορές έζησα το παρών, φοβούμενος ή απλά προσπαθώντας να ελέγξω το ύστερα, δεν το βρήκα ποτέ εκεί. :-)
Όμως δεν νομίζω ότι στο συγκεκριμένο στίχο ο ποιητής στοχάζεται πάνω στην έννοια του χρόνου.
Aπαντάτε νομίζω "η ξ" δηλαδή"Χ" άγνωστο τελικά..
Ότι γίνεται σήμερα δηλαδή όπου ανοίγει μέτωπο για φαιδρή ή σπουδαία αιτία.
Καλημέρα σας!
Καλα τοσο παλιος ειναι ο ανταγωνισμος και το μισος;
Κι όμως, υπάρχει ύστερα. Κι έχει να κάνει με τις συνέπειες των πράξεών μας. Των δικών μας πράξεων το μετέπειτα. Αν οι πράξεις μας είναι το τώρα, οι συνέπειες έπονται. 'Εχει να κάνει με την ύπαρξη ο χρόνος. Η ύπαρξη διαβάζει στο διάβα της έναν κάποιο χρόνο. Στο πέρασμά του δεν την αφήνει αδιάφορη.
Αυτή η αλήθεια διαφάνηκε ακόμη και στη δράση και την αντίδραση του πρώτου σχολιαστή, αυτού τούτου του Πολύβιου. Nicola αυτά είναι γνωστά στην ανθρωπότητα από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια του βιβλίου της Γενέσεως (:για να ξαναφέρω στο προσκήνιο την πηγή από το ποιητικό κείμενο του Λειβαδίτη). Η Γενέσις: η έναρξη της περιπέτειας του ανθρώπου πάνω στη γή. Ιδές σχετικά το περιστατικό με τον Κάϊν και τον 'Αβελ. Δες, όμως και πόσο εύκολα είμαστε κι εμείς έτοιμοι "σε όλα" να αφήσουμε ξάφνου να γεννηθεί μέσα μας το μίσος, από "φαιδρά ή σπουδαία αιτία", που λέει και η Κατερίνα. Σκέψου, ακόμη, να προηγηθεί το φιλί. Να: Σάς φιλώ. Tot ziens!
Και ξανά: Νομίζω πως οι στίχοι αυτοί είναι πολύ γεμάτοι. Και γαμάτοι.
Ο Λειβαδίτης είναι γαμάτος ποιητής, anyway.
Κρίμα που δεν έχει φανεί κανείς από αυτό το "ύστερα" να μας πει αν υπάρχει και πως είναι.
Όσοι σκέπτονται συνεχώς το "ύστερα" μου θυμίζουν αυτούς που φοβούνται τη φτώχια. Είναι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ μεροκάματο γιαυτό το θεωρούν ξεπεσμό.
Τέτοια γράφετε,Τραγί μου και για να σας προσβάλλουν σας εμπλέκουν σε γαστρονομικά όργια... :-)
πάντως, μετέφερα την απάντησή σας στη μαρινέλα και αυτή επέμενε : "κι ύστερα, κι ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα". μαζί της συμφώνησε και ο κώστας χατζής. εγώ πάλι ξαναχάθηκα στις σκέψεις μου και απομακρύνθηκα.
Εμείς είμαστε το ύστερα, μπρέ [;-)]
χαμένοι και ξεχασμένοι στις σκέψεις μας.
O ίδιος εγώ.
Δημοσίευση σχολίου