Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2007

πoιά νά ΄ναι η άγρια χαρά;


Θέλω να γράψω κάτι για την Ρούλα Πατεράκη. Ιερό τέρας! Προχθές (9 Ιαν.) εξόδιος ημέρα για τον Μπαντή, ψυχή του Θεάτρου Εμπρός. Κι αυτή, με άκρα αυστηρότητα, άνοιξε, για μιάν ακόμη βραδυά, την παράσταση της Ελληνικής αϋπνίας, την βασισμένη στο κείμενο του κύριου Φαϊσίδη [ποιός είναι αυτός;] για τον Βιζυηνό και την τρέλλα του.

Βρεθήκαμε να καθόμαστε σχεδόν δίπλα-δίπλα. Βάλθηκα να ρουφήξω ως το μεδούλι τη δουλειά της. Μια παράσταση που δημοσιεύει πάθη. Τα κατά κόσμον Πάθη του Γ.Μ.Β. Σβήσαν τα φώτα και βυθίστηκα κι εγώ.

Την γύρευα πίσω από κάθε μιά λέξη, έτσι όπως τοξευόταν από τα χείλη των ηθοποιών. Κάθε μιά κίνηση και το ψιλό στολίδι ακόμη, στ' ακροδάκτυλα του (βυθισμένου στο δικό του τραγούδι) Αβαρικιώτη – Βιζυηνού. Πίσω από κάθε μουσικό στροβιλισμό, κάθε ένταση χρωματική των φωτισμών, εκείνην μελετούσα και τους συνεργάτες της. Διαχειρίστηκε σοφά το υλικό της. 'Eτοιμη από καιρό. Μεθόδευσε την ιεροτελεστία. Δουλειά καμωμένη με ψιλό βελονάκι, και γώ κάτι τέτοια τα γυρεύω. Κάπως, λέω, να ξεδιψάσω.

Αποζητώ το καλό θέατρο. Την σφιχτοδεμένη παράσταση, όπως μόνον η ισχυρή συγκέντρωση του νού μπορεί να δώσει. Συγκέντρωση του σκηνοθέτη νού, δοσμένη σ' αυτό που είναι να κάνει. Χωρίς να αφήσει τίποτε να πάει χαμένο. Συμπληρώνει ψήφο-ψήφο τον καμβά, μέχρι ν' αγγίξει την τελειότητα.

Αποδόθηκε το έργο του Μισέλ με πιστότητα. Είναι, πραγματικά, άλλο πράμα να βλέπεις τους χαρακτήρες ενός βιβλίου με σάρκα και οστά, πάνω στο σανίδι να μιλούνε. Λοξογέλασα όταν αντήχησε στα αυτιά μου μέχρι και κείνο το «Υ.Γ.», το οποίο αντέγραφα για το διαδικτυακόν και μόνο φώς, ανάμεσα στα σχόλια, εδωδά, από κάποια σελίδα του βιβλίου παρμένο.

Για την ίδια την παράσταση εκτενές υπόμνημα θα βρείς κι εδώ, ανάμεσα στα εν πολλοίς αδιάφορα σχόλια των θεατών στο athinorama.gr. Κάποια γιοβάννα (georgiosh) αποδίδει πιστά τα μεγέθη.

Εγώ γυρνώ στην άγρια χαρά που καμώνομαι πως με παρασέρνει, σχεδόν ακροπατώντας, στους ναούς... της τέχνης. Την άγρια χαρά που δίνει τον προσωπικό τόνο στον γλιτωμό. Από τις χίμαιρες. 'Οταν με συντυχαίνει στα λυγρά λαγούμια.

Ναί, πρέπει να είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς. Εύχομαι να δοθεί παράταση. Να την παρακολουθήσει κι άλλος κόσμος. Ψαγμένος. Να την ξαναδούν και όσοι θα την διψάσουν πάλι.


13 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα Τραγάκι, καλή χρονιά Σ:))))

Ανώνυμος είπε...

Όπως πάντα, καταφτάνω τελευταία και καταιδρωμένη, ωστόσο....

Καλή Χρονιά κι απο μένα!


υ.γ. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να δω την παράσταση κι εγώ, αν τελικά εκμηδενίσω αυτά τα 504 χιλιόμετρα μέσα στην εβδομάδα, ακούγεται σαν κάτι που δε θα έπρεπε να χάσω...

Ανώνυμος είπε...

Οι χρονιες πανε κι ερχονται οι καλοι μενουν. Λυπαμαι που δε το προλαβα το πατερικον αμαρτημα. Η επαρχια με κρατα γερα και με τσαμπουκα.

ειμαι ομολογουμενως η ειρινετα

Lully είπε...

ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΑΠΩΝ

Ανώνυμος είπε...

Συμπληρώνει ψήφο-ψήφο τον καμβά, μέχρι ν' αγγίξει την τελειότητα ...
Τι όμορφη περιγραφή ! Καλή χρονιά κι'από μένα . :)

Ανώνυμος είπε...

ζούλεψα με την όμορφη περιγραφή σου, τραγί μου (και ειλικρινά λυπήθηκα για τον Μπαντή).

Provato είπε...

εγώ εύχομαι να την παρακολουθήσουν και μη ψαγμένοι...

την είδα και μου άρεσε πολύ, μπράβο που την επισημαίνεις. αν και δύσκολη ήταν εξαιρετικά καλή για την ψυχή.


μπεεεεεεε λέω!

:-)))

το θείο τραγί είπε...

Καλή χρονιά σε όλους, με την σειρά: τον μαύρο γάτο, dισκολάταν, την ειρινέτα, τον λα [ποιόν λα;], την ελληνίδα, [μάς συντροφεύετε καιρό τώρα. Μακάρι να είχαμε περισσότερα να δώσουμε], τον πολύβιο, και ένα χέρι ξύλο, τον γλυκύ τον μπέ μου.

Συντρόφισσα Discoλά[c]ta, λαχταριστή και λαχματζούν εσύ, αυτό το "τελευταία και καταϊδρωμένη" κάπου το έχω ξαναδιαβάσει τον τελευταίο καιρό, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ πού.

Δυστυχώς και σύ και όσοι άλλοι το ζητούν, μάλλον το χάσατε το έργο. Φαίνεται πως ανέβηκε όντως για περιορισμένον αριθμό παραστάσεων. Σε κάθε περίπτωση έχετε το τηλέφωνο του Θεάτρου Εμπρός: 210-3238990 (Ρήγα Παλαμήδη 2, στου Ψυρρή).
Αν όντως κατέβηκε, [και το σημειώνω για όλους αυτό] ας συμβιβαστεί κανείς με την καλή ταινία: Οι ζωές των άλλων. Μια επίσης σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία. Τα γράφει και ο zardav. Βρείτε την.

Και κάτι ακόμη. Μην αφήνεις το δωμάτιό σου στο Hotel Memory να αραχνιάζει. Γράφεις καλά και μ' αρέσει να σε διαβάζω.
Συγγνώμη κιόλας για τον τρόπο που σε χρησιμοποίησα, ως Κοκκινομποτίτσα στον καταρκτικό μου ΦΛΟΙΟ. Ως πιό μικρή, ηλικιακά, περσόνα με έθελξεν η αθωότης [σου]. Ως εκ τούτου σε θεώρησα το καταλληλότερο member για κείνην την μαζό- [όλο μαζό-] ιεροτελεστία (-ο άκληρος εγώ).

Ειρινέτα, αλήθεια, ως πατερικόν αμάρτημα να εννοούμε την αντίληψη ποτέ και θεώρηση του πατρικού γδυμνού όταν (από το αθώο-παιδικό-μας-βλέμμα) μέλους [του και ανδρικού]; 'Αραγε, λέω;

Την είδες, λες, και σύ την παράσταση, γλυκέ προβατάκο; 'Α! Θέλω παρασκήνιο, μωρό μου. Θέλω να στήσω αυτί και να μάθω τί σού έλεγε μετά (για την παράσταση) το ρεμάλι σου. Θέλω εντυπώσεις. Φιλί πηχτό. Πνιχτό στα χείλη σου.

το θείο τραγί είπε...

Ξέχασα να σού πώ πως διάβαζα τα συνθήματα τα γραμμένα στον τοίχο έξω από το θέατρο (τον τοίχο της παλιάς αποθήκης που το στεγάζει) και σε σκεφτόμουνα, εκειδά. Ναί!
Ο ίδιος.

Ανώνυμος είπε...

Yes, Sir!
υπόσχομαι να ξαραχνιάζω συχνότερα το δωμάτιό μου (ντεζαβού παιδικής ηλικίας, ναι μαμά)


σμούτσεν


υ.γ. με αυτό το "λαχταριστή και λαχματζούν με έλιωσες τόσο που άνετα καθαρίζεις εκείνη την μαζό- [όλο μαζό-] ιεροτελεστία, μη σου πώ άλλες δέκα συνάμα.

Ανώνυμος είπε...

Γλυκέ μου, για ποια αυστηρότητα μιλάς, ποιο μεδούλι και ψιλό στολίδι, ποια ακροδάχτυλα και μουσικούς στροβιλισμούς, ποιες ιεροτελεστίς και ψιλοβελονάκια?

Για αυτή τη μοντερνιά του κώλου μιλάς έτσι? Έχω ξεχάσει πια πότε ήταν η τελευταία παράσταση της προκοπής της Ρ.Π. Πόσα χρόνια δηλαδή έχουν περάσει από τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ.

Σύνελθε χρυσέ μου...
Και ποιος είναι αυτός ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ μαιντανός κ. ΦΑΙΣ? Που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει!

Για σοβαρευτείτε κορίτσια!
Άντε καλή χρονιά, και καλά γαμήσια!

το θείο τραγί είπε...

πολύ καλή πολύ καλή
Θα το ξαναγράψω:
Είστε πολύ καλή!


Γεράσιμε, άργησες και τον αδικείς. 'Αλλοτε θα σε υποστήριζα. Το ξέρεις.
Αν ήσουν παρών στην παράσταση θα έκρινες με ορθό κριτήριο. Το κριτήριο της αυτόπτου παρουσίας.
Δείχνεις πως μιλάς από άλλη αφορμή. Για τους γραφιάδες θα πώ κι αυτό (έχε το κατά νού): πολλοί υπάρχουμε και ως μαϊντανοί. Αυτός δεν μίλησε όμως. Το έργο του εκειδά σέ/μάς περιμένει να τον βρούμε. Να τον ανακαλύψουμε. Αποσυνάγωγος ο ίδιος στα καθ' ημάς...
Ο καθένας όπως μπορεί, να/ας ξορκίσει τον θάνατο.

Ανώνυμος είπε...

σε εχει τρομαξει το μάτι μου