ξημερώματα

Μες στις ψαλμωδιές ολόγυρα των κοσσυφιών -νάσου πετάγεται το πρώτο -για φέτο
ζεύγος χελιδονιών
κι έσχισε τον ορίζοντά μου...

'Ασε με τώρα προσηλωμένον στις δροσοσταλιές
στους μικρανθούς απάνω των λιόδεντρων και τις καταβολές του φετινού
καρπού π' ανθίζει.

δiς επ' ετειακόν

Τούβα στρατιώτη·

Ουκ έστιν οπλοφορείν εν ειρήνη,
ουκ έστι σχήμα πολέμου επί μέσης αγοράς περιφέρειν·
ουκ έστι ξιφήρη διάγειν εν πόλει,
αλλά και φόβον και πείραν τοιαύτην εν πολέμω κατά αντιπάλων γυμνάζειν.
Ει ουν σχήματι χαίρεις πολεμικώ,
και αναρρήσεων και στηλών επιτυχείν αξιοίς,
εις το στρατόπεδον το μαχόμενον τοις βαρβάροις κατάβηθι,
και μη χρήμασιν εξωνούμενος την εκείθεν φυγήν, και οίκοι μένων,
ενταύθα παίζε τον εκεί χρεωστούμενον πόλεμον.

Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, (Βιβλίον επιστολών α΄, επιστολή μ΄, PG 78, 208 b).

Πρόκειται για ασκητή της αιγυπτιακής ερήμου εκείνων των χρόνων. Ποιός ξέρει τι ταραχές στο άστυ προκάλεσαν την συγγραφή αυτής του της επιστολής, σταλμένης σε κάποιον πολεμοχαρή στρατιωτάκο, ονόματι Τούβα. Στο corpus των επιστολών του σώθηκαν και άλλες με παραπλήσια θεματική παραινετικές επιστολές, όπως, π.χ. προς στρατιώτην ατακτούντα (λωποδυτούντι και τας λεωφόρους ερημούντι).


--------
Τις επιστολές άγρευσα προ δέκα και πλέον ετών, όταν συνέρραφα τον λόγον περί της στρατιωτικής χυδαιότητος και δή το κεφάλαιο: Η δοκιμασία των αδοκίμων.

ερωτευμένοι χωρoφύλακες να μάς βαράνε

Νόμιζα πως αυτή η βροχή έτσι όπως άρχισε από νωρίς και συνεχιζόταν όλο το απόγευμα θα ήταν εξαγνιστική, τουλάχιστον.
Δεν ήταν.

Οι κακοφορμισμένοι δάκτυλοι της παιδείας κρατούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλειστά. Σημεία των καιρών; Η ίδια σταθερή κατάσταση επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια. Οι σχολές παραμένουν κλειστές. Κυλάνε τα χρόνια και χρονίζουν οι αιώνιοι φοιτητές.
'Ολα καλά, ρε! 'Ολα καλά!
Οι φοιτητές κλειδώνουν τις σχολές τους. Κι από σπουδή; Τί να τήν κάνουν; Για πέταμα είναι. 'Ολοι βολεύονται έτσι.

Οι ίδιοι μεθαύριο θα 'χουν να λένε για τον μύθο του κρυφού σχολειού στους σκοτεινούς καιρούς της τουρκοκρατίας. Τα δικά τους, όμως, σχολειά, αυτά που τούς δόθηκαν τον καιρό της δημοκρατίας, τα έχουν από μόνοι τους καταργήσει.
'Αβουλοι.

Οι καθηγητές τους να μη θέλουν την αξιολόγηση (και το χειρότερο) να μη μπορούν να βάλουν φωτιά στις αίθουσες συγκεντρώνοντας τα βλέμματα των φοιτητών τους με αυτό που έχουν (άν έχουν) να τούς πουν. Αρκεί που τούς παρασέρνουν. Αυτό μόνον.

'Αχ, άχ αυτοί οι νέοι!
Να έστρεφαν τουλάχιστον την όποια "επαναστατικότητά" τους και σε κείνους τους παράγοντες που τούς "δεσμεύουν"! Δεσμεύουν και καθηλώνουν το ελεύθερό τους φρόνημα (άν έχουν). Τις προπαγανδιστικές διαφημιστικές εταιρίες, λέω, που διαστρέφουν το αισθητήριό τους και την κρίση τους. Να κυνηγούσαν και τα χρηματοπιστωτικά μας ιδρύματα που αλωνίζουν στον ιδιωτικό εκάστου ζωτικό χώρο με τα τραπεζοοικονομικά τους "προϊόντα", μπόλικα-μπόλικα, δίκην θηλιάς στον λαιμό...

Και δεσμεύονται οι ανίδεοι... Νέοι άνθρωποι δεσμεύονται και βάζουν υποθήκη το μέλλον τους, βορά στην κατανάλωση που τούς παρέχει ανωφέλευτα η χορτασμένη δημοκρατία μας. Δεσμεύουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, μόνο για να καταναλώνουν, για να καταναλώνουν μόνον, αφειδώς, πέτρες, βολές και ξύλα (άγριοι) βοηθούμενοι από δάνεια, αντιδάνεια και κόντρα πιστωτικών καρτών.

'Ολα καλά. Ναί, όλα καλά! Αρκεί που είναι τα σχολεία κλειστά.
Αχρηστεμένα.
Καταργημένα.


---------------
1. Για τον μύθο των καταλήψεων έγραφε προχθές ο καθ. Δ. Δημητράκος, στο Βήμα της Κυριακής (18-3-07).

2. Ο στίχος στην κορφή είναι του 'Αγγελου Καλογερόπουλου, ποιητή ποτε της Παρουσίας και του Ερουρέμ (τέλος της δεκαετίας του 70 – αρχές της δεκαετίας του 80). Για την ακρίβεια λέει (σ.13):

Βλέποντας πάλι ερωτευμένους χωροφύλακες να μάς βαράνε
πολιτικούς και διανοούμενους να θριαμβεύουν
κι εσύ να εκρήγνυσαι εκ νέου
άγριος, πρωτόγονος κι ωραίος
.......

Περιλαμβάνεται στην συλλογή: Λύσις της συνεχείας του δέρματος (έκδ. Πλανόδιον 1990) και δη το ποίημα: Η αφή του φωτός. Παραθέτω τους τρεις πρώτους στίχους (σ.12):

Προχωρούσα κι ο δρόμος στένευε
Οι βράχοι πλησίαζαν
ώσπου με τύλιξε μια πέτρα.
.......

φιλαδέλφιον

αλλά πάντως αδύνατον πύρ
παραμείναι χόρτω *

'Ανοιξις. Η λεμονιά έξω ζητάει σίδηρο. Το δείχνει με το φύλλωμά της, που κιτρίνισεν τόπους-τόπους, από την ασιτία. Καλλιεργητικές φροντίδες. Να 'ρθεί να αναζουπίσει.


____________
* Ο στίχος από το 'Επος του Διγενή Ακρίτη [άσμα V, στ. 236] σε μιά παραλλαγή (14ος αι.) της Κρυπτοφέρρης, όπως παραδίδεται από τον Beck. Μεταφορά είναι το πύρ για την φύση του ανθρώπου. Πώς ελειτούργησεν ο ήρως Διγενής και πείραξε ποτε ένα κορίτσι (-τη Μαξιμώ; Μα αυτή δεν ήταν απλώς ένα κορίτσι...).

Με την ευκαιρία, λίγα στοιχεία για την Κρυπτοφέρρη, εδωδά. Κινήσου μέσα στο site να λάβεις κι άλλες πληροφορίες για την ελληνόρρυθμη μοναστική κοινότητα (έτος ίδρυσης 1004) της Grottaferrata, στα περίχωρα της Ρώμης. Φυσικά, τώρα πια, υπάγεται στον Πάπα Ρώμης.