Νόμιζα πως αυτή η βροχή έτσι όπως άρχισε από νωρίς και συνεχιζόταν όλο το απόγευμα θα ήταν εξαγνιστική, τουλάχιστον.
Δεν ήταν.
Οι κακοφορμισμένοι δάκτυλοι της παιδείας κρατούν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κλειστά. Σημεία των καιρών; Η ίδια σταθερή κατάσταση επαναλαμβάνεται τα τελευταία χρόνια. Οι σχολές παραμένουν κλειστές. Κυλάνε τα χρόνια και χρονίζουν οι αιώνιοι φοιτητές.
'Ολα καλά, ρε! 'Ολα καλά!
Οι φοιτητές κλειδώνουν τις σχολές τους. Κι από σπουδή; Τί να τήν κάνουν; Για πέταμα είναι. 'Ολοι βολεύονται έτσι.
Οι ίδιοι μεθαύριο θα 'χουν να λένε για τον μύθο του κρυφού σχολειού στους σκοτεινούς καιρούς της τουρκοκρατίας. Τα δικά τους, όμως, σχολειά, αυτά που τούς δόθηκαν τον καιρό της δημοκρατίας, τα έχουν από μόνοι τους καταργήσει.
'Αβουλοι.
Οι καθηγητές τους να μη θέλουν την αξιολόγηση (και το χειρότερο) να μη μπορούν να βάλουν φωτιά στις αίθουσες συγκεντρώνοντας τα βλέμματα των φοιτητών τους με αυτό που έχουν (άν έχουν) να τούς πουν. Αρκεί που τούς παρασέρνουν. Αυτό μόνον.
'Αχ, άχ αυτοί οι νέοι!
Να έστρεφαν τουλάχιστον την όποια "επαναστατικότητά" τους και σε κείνους τους παράγοντες που τούς "δεσμεύουν"! Δεσμεύουν και καθηλώνουν το ελεύθερό τους φρόνημα (άν έχουν). Τις προπαγανδιστικές διαφημιστικές εταιρίες, λέω, που διαστρέφουν το αισθητήριό τους και την κρίση τους. Να κυνηγούσαν και τα χρηματοπιστωτικά μας ιδρύματα που αλωνίζουν στον ιδιωτικό εκάστου ζωτικό χώρο με τα τραπεζοοικονομικά τους "προϊόντα", μπόλικα-μπόλικα, δίκην θηλιάς στον λαιμό...
Και δεσμεύονται οι ανίδεοι... Νέοι άνθρωποι δεσμεύονται και βάζουν υποθήκη το μέλλον τους, βορά στην κατανάλωση που τούς παρέχει ανωφέλευτα η χορτασμένη δημοκρατία μας. Δεσμεύουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, μόνο για να καταναλώνουν, για να καταναλώνουν μόνον, αφειδώς, πέτρες, βολές και ξύλα (άγριοι) βοηθούμενοι από δάνεια, αντιδάνεια και κόντρα πιστωτικών καρτών.
'Ολα καλά. Ναί, όλα καλά! Αρκεί που είναι τα σχολεία κλειστά.
Αχρηστεμένα.
Καταργημένα.
---------------
1. Για τον μύθο των καταλήψεων έγραφε προχθές ο καθ. Δ. Δημητράκος, στο Βήμα της Κυριακής (18-3-07).
2. Ο στίχος στην κορφή είναι του 'Αγγελου Καλογερόπουλου, ποιητή ποτε της Παρουσίας και του Ερουρέμ (τέλος της δεκαετίας του 70 – αρχές της δεκαετίας του 80). Για την ακρίβεια λέει (σ.13):
Βλέποντας πάλι ερωτευμένους χωροφύλακες να μάς βαράνε
πολιτικούς και διανοούμενους να θριαμβεύουν
κι εσύ να εκρήγνυσαι εκ νέου
άγριος, πρωτόγονος κι ωραίος
.......
Περιλαμβάνεται στην συλλογή: Λύσις της συνεχείας του δέρματος (έκδ. Πλανόδιον 1990) και δη το ποίημα: Η αφή του φωτός. Παραθέτω τους τρεις πρώτους στίχους (σ.12):
Προχωρούσα κι ο δρόμος στένευε
Οι βράχοι πλησίαζαν
ώσπου με τύλιξε μια πέτρα.
.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου