απόδοσις

Είναι ωραίο να πειράζεις τους θεούς.

Στα εβδομήντα και στα ογδόντα σου όλο και θα σού περνά από το νού πως μπορεί για σένα να μην ξημερώσει πάλι. Βλέπεις και την κατάστασή σου, την φυσική σου κατάσταση και αναλόγως κρίνεις. Στα τριάντα και τα σαράντα σου μάλλον δε σού περνούν απ' το μυαλό αυτές οι σκέψεις. Και φυσικά όχι στις μικρότερες τις ηλικίες. Εκτός δα κι αν...

Τα σπουργίτια τά 'χουμε συνηθίσει που τσιμπολογάνε ρώγες-ρώγες το σταφύλι. Απόψε στο πάρκο τσιμπολογάγανε με τσιριτρό ένα κομμάτι πίτσα στο γρασίδι.

Θα δεχτώ να μού κορδώνεσαι για τον ένα και τον άλλο, να μού χτυπάς τον δείνα με μένος, αλλά να μην χτίζεις τίποτε στα γκρεμίδια, δεν θα το δεχτώ. Αναζητώ πάντα το κριτήριο που σε κάνει να διακρίνεις το ένα από το άλλο. Αν στο βρώ λειψό, προς τί να σε ακολουθήσω;

'Ελα, σ' αφήνω τώρα. Ανατέλλει κι ο σκορπιός πίσω από το βουνό. Τον κάνω χάζι...