και οι δύω

Tω αυτώ μηνί Λ΄, μνήμη των aγίων μaρτύρων και αυταδέλφων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας.

*

Συγκαρτερεί σοι Ζηνόβιε το ξίφος,
H καρτερόφρων καν γυνή Ζηνοβία.
Tμήθη Ζηνοβίη και αδελφεός εν τριακοστή.

*

Oύτοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟ΄ [290], τέκνα γονέων ευσεβών. Πιασθείς δε πρώτον ο Ζηνόβιος, παρεστάθη εις τον ηγεμόνα. Όταν δε ερώτα αυτόν ο ηγεμών, τότε και η αδελφή του Ζηνοβία παρέδωκε μόνη τον εαυτόν της εις τους δημίους. Όθεν δέρνονται και οι δύω. Kαι βάλλονται μέσα εις καζάνι γεμάτον από πίσσαν. Eπειδή δε εφυλάχθησαν αβλαβείς με την χάριν του Θεού από την ανωτέρω βάσανον, διά τούτο αποκεφαλίζονται διά ξίφους. Kαι ούτω λαμβάνουν τους στεφάνους του μαρτυρίου. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών, όρα εις τον Nέον Παράδεισον 1.)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1.) Tον ελληνικόν Bίον τούτων συνέγραψεν ο Mεταφραστής. Oύ η αρχή• «Αιγαί πόλις εστί». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

[τον Συναξαριστή αναδημοσιεύει για το διαδίκτυο το Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, δες εδωδά.]

γaτόπaρδos

Βυθίστηκα αναπαυτικά στη θέση μου κι αφέθηκα να μυρηκάζω την άκρη του μίτου με την ταξειδιάρα μου ψυχή να αναμασά πάλι και πάλι τα βαθυκίτρινα εκείνα λωτούντα πεδία της σικελικής ενδοχώρας καθώς πρόβαλαν στην μεγάλη οθόνη. Απέμεινα να διασχίζω ξανά και ξανά, όπως και τότε, την γραμμή Agrigento - Palermo, με το βλέμμα να χάνεται στα ροδαλά της χωράφια. Κι από το ταρατσάκι της αρχοντικής βίλας να ζυγίζω την έξοδο στον κόλπο του Παλέρμο με τα βραχώδη δακτυλικά του υψώματα.

Για τρίτη εβδομάδα προβάλλεται η κόπια σε κάποιον αθηναϊκό κινηματόγραφο. Παρά τα εκατoνογδονταεπτά του λεπτά, ο Γατόπαρδος, κυλάει αβίαστα, πλήρης χάριτος.


--------
* Ιl gattopardo, φιλμ του Luchino Visconti (1963), βασισμένο στο ομώνυμο έργο του σικελού Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1958).

φούνες

'Οντας έτσι καθαρή η ατμόσφαιρα, από κάθε ρύπο, το βλέμμα αφήνεται χαρωπά να δρασκελά στις ράχες του βουνού απάνω και να διακρίνει λεπτομέρειες μέσα στα δέντρα, στις δασωμένες του ακόμη πλευρές.

Αντίκρυσα νωρίτερα αυτή τη διαφάνεια στο βουνό και τη χάρηκα. Ξανάνιωσε το πράσινό του δάσος κι η αύρα τώρα με διαπερνά, 'δώ κάτω. Μα θά 'ρθει κι άλλη βροχή... Τα νέφη υγρά ανασαίνουν στην κορφή του. Κατεβαίνουν λίγο από τη μιά, μαζεύονται έπειτα, κι ολοένα αλλάζουν τη μορφή κρύπτοντας και αποκρύβοντας νοήματα στις πλαγιές, ψηλά.

Καθώς το βλέμμα θέλγεται από την λεπτομέρεια η μνήμη με τη σειρά της φουντώνει και γυρεύει την αρχή. Στον Φούνε τον Μνήμονα, όπως τον ξεμονάχιαζα σ' αλλοτινούς καιρούς, (δες πώς τον σχολιάζει σήμερα κάποιο κορίτσι οξύ -σε τούτη ή, μιάν άλλη πόλη, δεν το ξέρω-) αναγνωρίζω την πρώτη, στα 1942, λογοτεχνική αναφορά -με συνέπεια- στον αυτισμό!. Η διάφανη, από τον μάστορα Μπόρχες, περιγραφή δεν ανάγεται τόσο στον νιτσεϊκό υπεράνθρωπο, όσο την ατιμασμένη στα κέντρα του εγκεφάλου ψυχή, που αποκτά αίφνης την ελαττωματική διαύγεια του αυτιστικού ατόμου, με τα γνωστά εκείνα συμπτώματα. Τί σού λέω. Τον θυμάσαι, βέβαια, τον άνθρωπο της βροχής!.

ζωούλα πηχτή...

Νάτη να την βροχούλα! Πηχτή βροχούλα και κρύο μαζί. Θέλω ν' αντιγράψω, ο τραγίμαλλος, από έναν νεαρό ποιητή (έγραφε στα blogs το καλοκαίρι, μετά την κοπάνησε κι αυτός):

acqua-in-bocca

χειμωνιάζει στα βλέφαρά μου
θεατής
μιας ταινίας κλεμμένης
ευσταλής και αστείος

κρυώνω, βρεφική μου κουβέρτα
μοναχός
μιάς θρησκείας σκληρής
έρημος

σ' αγαπάω, στο λέω και παγώνω
περιττός
πιο λίγος
λίγο πιο λίγος
λιγότερος από λίγος
μα δεν σε αγαπώ, σε αποζητώ
και σε κοροιδεύω
ζωούλα πηχτή
στον πάγο
περίπου ξεχνώ
.
ένα ακόμα καλοκαίρι που επιπλέω

executed by Y.K.M.T. at 12:26 πμ μιά μέρα καλοκαιρινή

------
νά 'ναι καλά το παιδί. Ονόμαζε το blog praxis vias.

εν χρώ

Μεσημέρι. Υπέροχος ήλιος. Βγήκα στο μεσημβρινό μπαλκόνι να στεγνώσω τα μαλλιά μου στη ζεστούλα. Με κεντάει με τις καυτές ριπές του. -/- Ξημερώματα και το κρύο τσούζει. Προτού ακόμη ξεμυτίσει ο ήλιος στο γκρίζο στερέωμα έν' αστέρι. Με αναζωογονεί κείνο το πρωϊνό το βοριαδάκι στο πρόσωπο. Στο πετσί το νιώθω. Κάπως έτσι μένω, εδώ. Στις παρυφές της μεγάλης πόλης δεμένος. Η αίσθηση του περιβάλλοντος μού είναι οικεία. Στις αισθήσεις. Και μιλιά λεμόνι.

[στη ζεστή αγκάλη σου, κρύο]

σκόλοψ

"Και
τη υπερβολή των αποκαλύψεων
ίνα μή υπεραίρωμαι,
εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί,
άγγελος σατάν
ίνα με κολαφίζη
ίνα μή υπεραίρωμαι.

Υπέρ τούτου τρίς τον Κύριον παρεκάλεσα
ίνα αποστή απ' εμού•
και είρηκέ μοι•
αρκεί σοι η χάρις μου•
η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται."

(δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή Παύλου, κεφ. ιβ' στ. 7-9).

*

Χθές κατά τη διάρκεια της πρωτεϊκής εκείνης βροχής, που ίσως διαλάμψει κι απόψε, μελετούσα τον απόστολο της προηγούμενης (7-10-07) Κυριακής. Συγκράτησα τον στίχο 7 και τη συνοδεία του (στ. 8-9).


-----
* σκόλοψ• βάσανο, παλούκι.

φθινoπωρινή γλύκa

Τέτοιες γλυκές ημέρες νόστιμες, θυμάμαι, γύρισα κι είπα της μ' ένα θλιμμένο βλέμμα -και παραπονιάρικο γλυκό μου:

"το μουνάκι σου έχω για φυλαχτό, μωρό μου".

*

Ερωτηΐδος μάρτυρος σήμερα, έξη του Oκτώβρη και μνημονεύω κυρ-Νίκον του Γαβριήλ Πεντζίκη. Ας όψεται η ΝεραΙδόνα...

P.S. Την ευχαριστώ για την ανταπόδοση.
Ο ίδιος. [Η αρχική καταχώρησή μου -προ διετίας- εδωδά.]

εγκαύματα 2, 2

στιχηρό

Κυ κλώψ λαλεί:

Ξένε, πού είσαι;

Ξένε, πώς ονομά ζε σαι;