Ο Ροδάκης μάς δίνει έτσι τον πρώτο πλαστικό κανόνα. Δεν φτάνουμε ποτέ ίσα στην πόρτα του αττικού σπιτιού, μα θα κάνουμε μια βόλτα ή θα λοξοδρομήσουμε, και αυτό για να δοθεί μια έκφραση πλαστικής ευαισθησίας του ελληνικού τοπίου.
Κανόνας απλός, μα δύσκολος, να εξυπηρετήσεις αισθητικά μα και πρακτικά μίαν ανάγκη.
*
Για μένα αυτή η εναλλαγή ρόλων αντανακλά, πέραν της πνευματικής συνάφειας και του ψυχικού δεσμού, και ένα εμβληματικό στοιχείο της εποχής: το έμπρακτο αίσθημα συλλογικότητας, συνεργασίας και αλληλεγγύης στη δημιουργία.
*
Σε συνέχεια του προηγούμενου, παραθέτω σε δυό παραγράφους ό,τι ξεχώρισα και συγκράτησα από το ολιγοσέλιδο τεφτέρι των Klaus Vrieslander & Τζούλιο Καΐμη, Το σπίτι του Ροδάκη στην Αίγινα (επιμ. Μ. Φάις, Ακρίτας 1997).
Το πρώτο χωρίο (σ.38, πρβλ. σσ.25-26) με ενδιαφέρει ως απόλογος των δύο φίλων, μελετητών (1934) της λαϊκής αρχιτεκτονικής, μαθητών(;) του μεγάλου δάσκαλου Δ. Πικιώνη.
Στο δεύτερο (σσ.63-64) διακρίνω το καταστάλαγμα του επιμελητή της έρευνας και της έκδοσης, Μ. Φάις. 'Ερευνα που διενήργησε πάνω στην πνευματική συνεισφορά μίας φιλίας (δύο εταίρων) στον ίσκιο ενός δασκάλου. Το σημειώνω όμως και για έναν άλλο λόγο. Διότι θα μπορούσε άνετα αυτό το ρεζουμέ να διατυπωθεί και για την δική μας, δέκα έτη μετά, διαδικτυακή εποχή. Εφαρμόζεται γάντι, νομίζω, έτσι ρευστή που είναι σε κάθε είδους δημιουργία, και διασταυρώσεις πνευματικής πορείας.
Ο ίδιος πρότεινε και επιμελείται στην σμικρά ελληνόφωνη διαδικτυακή μας κοινότητα το Hotel memory, έναν τόπο όχι μόνο μυστηρίου(;), αλλά και συνάφειας πνευματικής γύρω από το ζητούμενο της γραφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου