Αιφνίδιο ρήγμα στην ψυχή μου.
Δεν ειν' ο θάνατος· είναι η ζωή.
'Οχι αυτή που χάθηκε· αυτή που απόμεινε.
Απογυμνώνεται κανείς, ζωντανός ακόμα
μένει με τα οστά.
'Εμεινα σκυμμένος
πάνω από βιβλία και σκοτεινά τεφτέρια.
Πόσο πιο λίγα έμοιαζαν εκείνα που άγγιζα
απ' όσα φαντάστηκα κι απ' όσα έβλεπα!
Γλυκοκέλαδη τώρα καμπάνα, σαν ξωκκλησιού,
σταλάζει όλη μέρα τους πένθιμους σταλαγμούς της,
σ' ένα χρόνο χωρίς ημερομηνίες.
Δεν κόβω ένα λουλούδι, δεν πατώ στο χιόνι.
'Εφτασα στις αμίλητες πύλες των μοναστηριών.
Ομοτ. καθηγ. Νεοελληνικής Φιλολογίας, Κώστας Στεργιόπουλος.
*
'Ενα από τα καλύτερα κατ' εμέ ποιήματα του 2006, αναδημοσιευμένο στην Ανθολογία της Κοινωνίας των (δε)κάτων (Ντ. Σιώτης και οι συν αυτώ), ένα νέο σχήμα που ξεσυνερίζεται τα γράμματα στην Αθήνα της τρίτης χιλιετίας.
Τίτλος στην ποιητική συλλογή: 'Οσο είναι ακόμα καιρός. Υπότιτλος: τριάντα ένα και ένα υστερόγραφα (1997-2005) (έκδ. Νεφέλη 2006). Εδώ το υπ' αριθμ. 29.
10 σχόλια:
παρόλο που είναι καθηγητής πανεπιστημίου, το ποίημά του είναι υπέροχο.
γλυκύ, με μέτρο, πικρό, αληθινό.
έχω την τιμή να τον έχω γνωρίσει. όχι γιατί με είχε γνωρίσει κι αυτός, αλλά έτσι, μέσα στην ανωνυμία του πλήθους. εκεί φαίνονται όσοι είναι άνθρωποι. κι αυτός όντως είναι άνθρωπος, που μοιράζεται με το ποίημα τα χαρακτηριστικά του.
Χαίρομαι που μού δίνετε την τιμή να φιλοξενώ ένα τέτοιο σχόλιο στο άωρον τετράδιό μου. Ο ίδιος.
ΟΟι δυο πρώτες στροφές ουσιαστικες και ουδέτερες. Όμως η θρησκευτική παρομοίωση στη συνέχεια κάνει τους άθεους/αγνωστικιστές να αισθάνονται λιγάκι ανοίκεια, όχι;
Δεν υπάρχουν άθεοι. 'Οσο τρέχει δηλαδή το αίμα μέσα μας. Και για όσο θα τρέχει.
Συγγνώμη που σάς απάντησα.
Στο τελευταίο δίστιχο της δεύτερης στροφής θα αναγνωρίζετε ασφαλώς λίγον Ηράκλειτο. 'Ηταν ένας βαθειά θρησκευόμενος άνθρωπος, που κατοικούσε κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα στο ιερό της Εφεσίας Αρτέμιδος... Δεν ξέρω κατά πόσον υπήρξε ιερέας της. Πάντως...
Συμπαθάτε με. Και ξανά συγγνώμη.
Ο ίδιος.
Χαχα, πάψτε πια με τις συγγνώμες. Ελευθερία λόγου έχουμε. Άθεοι πάντως υπάρχουν. Χείμαρρος.
Στην ίδια συλλογή διέκρινα και το ποίημα του Χρ. Μπουλώτη, Των Αγίων Πάντων ο κοκκινολαίμης. Αναφέρεται στο εν πολλοίς άγνωστο ομώνυμο ναΰδριο του 11ου αιώνος, κάτω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο. 'Εχει λίγους καλούς στίχους που παίζουνε με ένα λινό μπλουζάκι διεκδικητικά πολύ.
@ αυθεντικό υλικό το λινό.
ωραία τα μπλουζάκια.
κι οι διεκδικήσεις,
εξαιρετικά ανθρώπινες.
'Εχετε ανατρέξει στην εν λόγω ανθολογία; Το βρήκατε το ποίημα εκεί, θέλω να πώ... Πρόκειται για "Τα ποιήματα του 2006" της συγκεκριμένης έκδοσης που αναφέρω στο ποστ. Ο ποιητής αυτός είναι γνωστός ως συγγραφέας παιδικών βιβλίων και εμένα με μάγεψε με το ποίημά του. Αναφέρει και τον Μιχαήλ Χωνιάτη απ' ανάμεσα...
Δημοσίευση σχολίου